Światową Zgoda
Dlatego nie ma mowy, aby istniał wspólny chrześcijański rząd nad całym światem, a nawet nad pojedynczym krajem lub jakimkolwiek większym skupiskiem ludzi, ponieważ niegodziwcy zawsze przewyższają liczebnie dobrych. Dlatego człowiek, który odważyłby się rządzić całym krajem lub światem za pomocą ewangelii, byłby jak pasterz, który zgromadziłby w jednej owczarni wilki, lwy, orły i owce, i pozwoliłby im swobodnie mieszać się między sobą, mówiąc: "Pomagajcie sobie nawzajem, bądźcie dobrzy i spokojni wobec siebie. Owczarnia jest otwarta, pokarmu jest pod dostatkiem. Nie musicie się obawiać psów i kijów". Owce bez wątpienia zachowałyby pokój i pozwoliłyby się karmić i rządzić w sposób pokojowy, ale nie żyłyby długo, ani jedno zwierzę nie przeżyłoby drugiego.
Dlatego nie ma mowy, aby istniał wspólny chrześcijański rząd nad całym światem, a nawet nad pojedynczym krajem lub jakimkolwiek większym skupiskiem ludzi, ponieważ niegodziwcy zawsze przewyższają liczebnie dobrych. Dlatego człowiek, który odważyłby się rządzić całym krajem lub światem za pomocą ewangelii, byłby jak pasterz, który zgromadziłby w jednej owczarni wilki, lwy, orły i owce, i pozwoliłby im swobodnie mieszać się między sobą, mówiąc: "Pomagajcie sobie nawzajem, bądźcie dobrzy i spokojni wobec siebie. Owczarnia jest otwarta, pokarmu jest pod dostatkiem. Nie musicie się obawiać psów i kijów". Owce bez wątpienia zachowałyby pokój i pozwoliłyby się karmić i rządzić w sposób pokojowy, ale nie żyłyby długo, ani jedno zwierzę nie przeżyłoby drugiego.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Światowa <strong>Zgoda</strong><br />
wyznawcą Kościoła rzymskiego i pragnął otrzymać przyrzeczone przezeń<br />
błogosławieństwa. Oto na przykład podczas jednej z uroczystości jubileuszowych poszedł<br />
do spowiedzi, ofiarował ostatnie grosze, jakie posiadał, i przyłączył się do procesji, aby<br />
otrzymać zupełne odpuszczenie grzechów. Po ukończeniu studiów wstąpił w szeregi<br />
kapłaństwa i zdobywając szybko coraz wyższe godności, znalazł się na dworze króla.<br />
Mianowano go też profesorem, a potem rektorem uniwersytetu, na którym studiował, a jego<br />
imię zdobyło sławę w całej Europie. {WB 52.4}<br />
Na innym jednak polu rozpoczął Hus dzieło reformacji. W kilka lat po otrzymaniu<br />
święceń kapłańskich został mianowany duchownym Kaplicy Betlejemskiej. Założyciel<br />
kaplicy bardzo cenił głoszenie Słowa Bożego w języku ojczystym. Pomimo sprzeciwu<br />
Rzymu, nie zaniechano tej praktyki w Czechach. Niemniej jednak nieznajomość Biblii była<br />
ogromna, a wśród mieszkańców wszystkich warstw społecznych zło panoszyło się<br />
bezkarnie. Przeciwko takiemu stanowi rzeczy ostro wystąpił Hus, odwołując się do Słowa<br />
Bożego, by wprowadzić w życie zasady wiary i czystości, które wpajał w umysły swoich<br />
słuchaczy. {WB 53.1}<br />
Pewien mieszkaniec Pragi, Hieronim, który później współpracował z Husem, wracając z<br />
Anglii przywiózł pisma Wiklifa. Królowa angielska, która przyjęła naukę Wiklifa, była<br />
księżniczką czeską i dzięki niej także w Czechach rozpowszechniano pisma angielskiego<br />
reformatora. Dzieła te Hus przeczytał z zainteresowaniem. Uważał ich autora za szczerego<br />
chrześcijanina i chętnie skłaniał się do reform, jakich Wiklif żądał. Akceptując propozycje<br />
Wiklifa, Hus już wtedy — choć nieświadomie — wstąpił na ścieżkę, która miała<br />
doprowadzić go do konfliktu z Rzymem. {WB 53.2}<br />
Mniej więcej w tym czasie przybyli do Pragi dwaj uczeni z Anglii, którzy przyjąwszy<br />
światło prawdy pragnęli je szerzyć w Czechach. Od samego początku publicznie wystąpili<br />
przeciw supremacji papieża, toteż władze zmusiły ich wkrótce do milczenia. Nie chcąc<br />
jednak odstąpić od raz powziętych zamiarów znaleźli inny sposób działania. Ponieważ byli<br />
nie tylko kaznodziejami, lecz także malarzami, w ruchliwym miejscu miasta namalowali<br />
dwa obrazy. Jeden z nich przedstawiał Jezusa, wjeżdżającego do Jerozolimy, „cichego,<br />
siedzącego na oślicy” (Mateusza 21,5), za Nim szli boso uczniowie, w odzieniu<br />
zniszczonym długą podróżą. Drugi obraz przedstawiał papieską procesję — papieża w<br />
kosztownych szatach i potrójnej koronie, siedzącego na wspaniale ozdobionym koniu, przed<br />
nim kroczyli trębacze, a za nim kardynałowie i kapłani w olśniewających strojach. {WB<br />
53.3}<br />
Obrazy te były sugestywnym kazaniem, które przyciągało uwagę każdego przechodnia.<br />
Tłumy ludzi przychodziły, by je oglądać i każdy dobrze rozumiał ich znaczenie. Kontrast<br />
między skromnością i pokorą Chrystusa a pychą i zarozumialstwem papieża, uważającego<br />
się za sługę Mistrza uczynił głębokie wrażenie. W Pradze powstało wielkie poruszenie, a<br />
60
Change language