Światową Zgoda

Światowa Zgoda
uwięził niezwłocznie reformatora”. Gdyby Luter nie chciał odwołać swych nauk i nie
udałoby się go uwięzić, legat otrzymał prawo ścigania go w całych Niemczech, a także
wyjęcia spod prawa, rzucenia klątwy i ekskomunikowania wszystkich tych, którzy są jego
zwolennikami. Dla wytępienia zaraźliwej herezji papież rozkazał swemu wysłannikowi, aby
na wszystkich, bez względu na piastujący urząd w Kościele czy państwie, z wyjątkiem
cesarza, rzucić klątwę, jeżeli nie będą chcieli pomóc w ujęciu Lutra i jego zwolenników
oraz w wydaniu ich Rzymowi. — Tamże IV, 2. {WB 71.2}
Objawił się w tym prawdziwy duch papiestwa. W piśmie papieża nie było nie tylko
śladu chrześcijańskich zasad postępowania, ale nawet zwykłej, ludzkiej sprawiedliwości.
Luter był daleko od Rzymu; nie mógł bezpośrednio wytłumaczyć i obronić swych
poglądów. Przed rozpatrzeniem sprawy, bez jakichkolwiek dochodzeń ogłoszono go za
heretyka i w ciągu jednego dnia upomniano, oskarżono, osądzono i potępiono go, a
wszystko to uczyniono za sprawą samozwańczego ojca świętego, uważającego się za
najwyższy i nieomylny autorytet Kościoła oraz państwa. {WB 71.3}
W czasie, gdy Luter tak bardzo potrzebował życzliwości i rady prawdziwego
przyjaciela, opatrzność Boża przysłała do Wittenbergi Melanchtona. Zdrowy rozsądek,
głęboka wiedza i elokwencja w połączeniu z czystością i prawością charakteru zdobyły
młodemu i skromnemu Melanchtonowi uznanie i podziw. Jego wybitne zdolności szły w
parze z łagodnym usposobieniem. Wkrótce stał się on gorliwym uczniem ewangelii oraz
zaufanym przyjacielem Lutra i jego podporą. Dokładność, przezorność i łagodność
Melanchtona uzupełniały odwagę i bojowość Lutra. Ich wspólna działalność była siłą dla
reformacji, a dla Lutra źródłem pokrzepienia. {WB 71.4}
Na miejsce przesłuchania wyznaczono Augsburg i reformator udał się do tego miasta
pieszo. Bardzo się o niego obawiano. Otwarcie twierdzono, że w drodze zostanie napadnięty
i zamordowany, a jego przyjaciele prosili, by nie narażał się na niebezpieczeństwo.
Zachęcali go nawet do opuszczenia na jakiś czas Wittenbergi i schronienia się u ludzi,
którzy chętnie go ukryją. Luter jednak nie chciał opuścić stanowiska, które mu Bóg
wyznaczył. Był przekonany, że pomimo wszystkich szalejących wokół niego burz musi
wiernie bronić prawdy. Na wszystkie propozycje odpowiadał słowami: „Jak Jeremiasz
jestem człowiekiem czynu i walki; lecz im więcej mi grożą, tym bardziej się cieszę (...).
Zrujnowali już mój honor i reputację. Pozostało tylko jedno — moje słabe i nędzne ciało.
Niech zabiorą je, w ten sposób skrócą moje życie o kilka godzin. Ale jeśli chodzi o mą
duszę, to nie mogą jej zabrać. {WB 71.5}
Kto chce ogłaszać światu słowo Chrystusa, musi być stale przygotowanym na śmierć”.
— Tamże IV, 4. {WB 72.1}
Wiadomość o przybyciu Lutra do Augsburga bardzo ucieszyła legata papieskiego.
Kłopotliwy heretyk, który zwrócił na siebie uwagę całego świata, zdawał się być teraz w
84