Światową Zgoda

Światowa Zgoda
ludzi do badania Pisma Świętego i dzięki temu, a także dzięki ich wierze i krwi Chrystusa
osiągnęli pojednanie z Bogiem”. — Bliss, Memories of William Miller 256-257.277.280-
281. „Nigdy nie zabiegałem o łaskę pysznych, nigdy też nie drżałem, kiedy grozili mi. Teraz
także nie będę kupował ich przychylności i nie uczynię nic poza tym, co jest moim
obowiązkiem, aby nie pobudzać ich do gniewu. Nigdy nie pójdę na kompromis ze światem,
aby zachować swe życie; mam nadzieję, że nie będę też się bał je utracić, jeśli Bóg w swej
opatrzności tak zawyrokuje”. — J. White, Life of William Miller 315. {WB 215.2}
Bóg nie opuścił swego ludu. Jego Duch był wciąż z tymi, którzy nie odrzucili w porywie
uczuć otrzymanego światła i nie wycofali się z ruchu adwentowego. W Liście do
Hebrajczyków znajdują się słowa zachęty i ostrzeżenia dla poddawanych próbie i
oczekujących wiernych. „Nie porzucajcie więc ufności waszej, która ma wielką zapłatę.
Albowiem wytrwałości wam potrzeba, abyście, gdy wypełnicie wolę Bożą, dostąpili tego,
co obiecał. Bo jeszcze tylko mała chwila, a przyjdzie Ten, który ma przyjść, i nie będzie
zwlekał, a sprawiedliwy mój z wiary żyć będzie, lecz jeśli się cofnie, nie będzie dusza moja
miała w nim upodobania. Lecz my nie jesteśmy z tych, którzy się cofają i giną, lecz z tych,
którzy wierzą i zachowują duszę”. Hebrajczyków 10,35-39. {WB 216.1}
Napomnienie to skierowane jest do Kościoła czasów ostatecznych, świadczą o tym
słowa mówiące o bliskości przyjścia Pana: „Bo jeszcze tylko mała chwila, a przyjdzie Ten,
który ma przyjść, i nie będzie zwlekał”. Tekst ten wyraźnie sugeruje, że nastąpi pozorne
opóźnienie i będzie się wydawać, że Pan zwleka. Pouczenie tu zawarte było szczególnie
przydatne dla adwentystów z powodu doświadczeń, jakie przeżyli. {WB 216.2}
Tym, do których odnosiły się słowa apostoła, groziła utrata wiary. Spełniali wolę Boga,
dając się prowadzić Jego Duchowi i postępując zgodnie z Jego słowem, ale nie potrafili
zrozumieć zamierzeń Pana zrealizowanych w próbie, przez którą przeszli, ani rozpoznać
drogi leżącej przed nimi, groziło im zwątpienie, czy Bóg rzeczywiście nimi kierował. W
tym czasie spełniły się słowa: „Sprawiedliwy mój z wiary żyć będzie”. Gdy „krzyk o
północy” oświetlił ich ścieżkę, gdy zobaczyli odpieczętowane proroctwa, gdy byli
świadkami wypełniających się na ich oczach znaków mówiących o rychłym przyjściu
Chrystusa, wtedy szli kierując się — można powiedzieć — wzrokiem. Jednak teraz, gdy
byli przygnieceni zawiedzionymi nadziejami, mogli wytrwać jedynie przez wiarę w Boga i
Jego Słowo. Szydzący z nich świat mówił: „Okłamano was; wyrzeczcie się waszej wiary i
przyznajcie, że ruch adwentowy był dziełem szatana”, ale Słowo Boże głosi: „Lecz jeśli się
cofnie, nie będzie dusza moja miała w nim upodobania”. Wyrzeczenie się wiary i zaparcie
się mocy Ducha Świętego, która towarzyszyła poselstwu, byłoby dla nich zgubą. Słowa
apostoła Pawła zachęcały ich jednak do wytrwałości: „Nie porzucajcie więc ufności waszej,
która ma wielką zapłatę. Albowiem wytrwałości wam potrzeba (...). Bo jeszcze tylko mała
chwila, a przyjdzie Ten, który ma przyjść, i nie będzie zwlekał”. Jedyną bezpieczną drogą w
tej sytuacji było zachowanie światła, które już otrzymali od Boga, trzymanie się Jego
272