Dicionario terminolóxico da vestimenta tradicional galega e ...

Proxecto de fin de licenciatura
Manuel Souto Pico - Universidade de Vigo, 2003
todo ao longo do traballo. Da competencia dos informadores depende en bo grao a
calidade do traballo, polo que é preciso escollelos con tino.
3.1.2. Características da lingua de especialidade da VTG
A parte do léxico do galego que pretende cubrir este dicionario é o vocabulario
especializado da área da vestimenta tradicional galega (para máis precisión vid. 3.1.7.
Delimitación da área), que utilizan os investigadores (académicos ou, máis
frecuentemente, amadores) da etnografía galega 6 , concretamente dos aspectos
indumentarios, os alfaiates artesáns ou integrantes doutros colectivos na súa actividade e
na comunicación con colegas. Esta é unha terminoloxía popular no sentido de que este
léxico, hoxe máis ou menos especializado en razón dos usuarios e dos contextos de uso,
foi de uso estendido do pobo galego hai máis dun século, e por tanto é un léxico cunha
evolución patrimonial non planificada que o achega máis do léxico común da lingua que
das terminoloxías científico-técnicas. Daquela, pois, como a lingua xeral, a LVTG
explota enormemente a polisemía, a metáfora e outros recursos da linguaxe figurada, e
non a sintagmación, a composición culta etc. propias de terminoloxías modernas.
Dada o seu carácter popular, pois, a área de coñecemento escollida suscita a
cuestión de se a lingua utilizada polos especialistas da VTG no seu discurso
especializado cando tratan sobre ela (LVTG) é unha lingua de especialidade ou non,
principalmente para decidir qué metodoloxía é mais apropiada de entre a terminolóxica
e a lexicográfica. De acordo con Cabré (1992: 119), unha lingua de especialidade, en
contraste coa lingua xeral, é un
subcodi (...) caracteritzat «específicament» en virtut d’unes determinades peculiaritats,
com poden ser la temàtica, el tipus d’interlocutors, la situació comunicativa, la intenció
del parlant, el medi en què es produeix un intercanvi comunicatiu, el tipus d’intercanvi
[p. ex. conferencias, sesións didácticas, charlas entre especialistas, etc.], etc.» (Cabré
1992: 119).
No caso que nos ocupa, o que individualiza o subcódigo que vehicula os
coñecementos relativos á VTG é a presenza dunha serie de unidades léxicas, que, aínda
aparecendo en baixa concentración, só poden ser descodificadas correctamente polos
que posúen coñecementos desa área (é dicir os especialistas e, en menor medida, os
6 A mor parte das veces amadores que compilan, procesan e difunden o coñecemento especializado sen máis medios
que os propios ou os das asociacións culturais a que pertencen e no seu tempo de lecer.
20