Descarga en formato PDF - Centro Ramón Piñeiro para a ...

Marcial Gondar Portasany. A hermenéutica cultural como ferramenta para a fraseoloxía. O caso dos “dicta” populares sobre o paseo e apaisaxeOcio e traballo non son dúas actividades independentes e autónomas senón que formanunha unidade complexa; son as dúas caras dunha única e mesma moeda.Se nós, con categorías da sociedade urbana e tal como recollen os dicionarios,entendemos que para que haxa paseo ten que darse un “andar desinteresado”, un “andarpor distracción e divertimento”; nunha palabra, que para pasear é condición necesariaestar ocioso, teremos que concluír que non é aplicable á cultura tradicional o conceptourbano de paseo. Por iso, un pouco a modo de boutade, afirmei que na ruralía galegadificilmente cabe o paseo e, a diferenza do que acontece na cidade, a maiores está malvisto.Pero se é verdade que non existe o paseo e o ocio tal como o entendemos os urbanitas,tamén é verdade que o noso concepto de traballo tampouco coincide co deles e, polotanto, o sentido que para nós ten ese andar atarefado, ese trasladarse dun lugar a outropara un fin ou interese concreto, como contraposto ao pasear ocioso e por recreotampouco van coincidir. Vímolo xa no que se refire a integrar a diversión, a festa eunha certa desregulación e autonomía de planeamento no mundo do traballo.2.4. O medio no que traballa o campesiño tradicional non é inerte; ten vida e éfonte de vida: a natureza está humanizada e o home é naturezaImos agora analizalo noutro campo que tamén choca frontalmente contra acosmovisión urbana: a humanización do medio e dos elementos sobre os que se leva acabo a acción de traballar.Partindo desa potencialidade para socializar aos individuos nas cosmovisións colectivasque, como xa sinalei, teñen as formas orais tradicionais, sobre todo aquelas que chegana acadar o nivel da ritualización, imos partir dunha delas, neste caso dun mito bastanteestendido por Galiza, que nos vai permitir entender como a sociedade campesiñagalega constrúe o imaxinario que describe a relación entre os humanos e a natureza. Omito en cuestión trata de contestar á pregunta de onde veñen as cousas? Di así:As cousas veñen do que comen.De onde veñen os homes?-Do que comenE que comen os homes?-Os animais.De onde veñen os animais?-Do que comenE que comen os animais?-As plantas.De onde veñen as plantas?-Do que comenE que comen as plantas?-TerraDe onde vén a terra?-Do que comeE que come a terra?Cadernos de Fraseoloxía Galega, 10, 2008, 129-161 143