Descarga en formato PDF - Centro Ramón Piñeiro para a ...

Carmen Mellado Blanco. Colocaciones y fraseología en los diccionariosPor outra parte, e aínda no bloque dos traballos de carácter morfosintáctico, Travalia(“Las colocaciones coloquiales en español”) fai unha achega moi interesante sobre oconcepto de colocación coloquial, que define e clasifica. Así mesmo, distingue entrecolocacións coloquiais propias (onde algún dos seus elementos é coloquial) e impropias(estas últimas non son coloquiais de seu, pero empregadas noutro contexto podenadquirir esta connotación). Establece tamén unha clasificación exhaustiva dascolocacións coloquiais, especialmente das impropias, entre as que distingue variantestópicas, variantes diastráticas e combinacións persoais (características do estilo ou damaneira de comunicarse dunha persoa ou dun grupo de persoas, pero non da maioría dapoboación). No seguinte artigo, “Clasificación léxico-gramatical de las unidadesfraseológicas deanimalísticas de la lengua rusa”, Velasco Menéndez seguindo nestecaso criterios funcionais, sintácticos, léxicos e pragmáticos tamén establece unhaclasificación moi completa das unidades fraseolóxicas relativas a animais na linguarusa.Para finalizar esta primeira parte do volume, contamos coa contribución de Wotjakque, con exemplos do alemán e do castelán, ofrece unha profunda reflexión teóricasobre as colocacións no seu traballo “Acerca del potencial combinatorio de las UL:procedimientos escenogenésicos y preferencias sintagmático-colocacionales”.O segundo bloque de traballos está dedicado a aspectos fraseográficos. Aquí atopamostraballos que dan conta de novos dicionarios fraseolóxicos e traballos que profundan encuestións de carácter metafraseográfico e descritivo, ben analizando dicionariosexistentes, ben propondo fórmulas para o tratamento lexicográfico dos fraseoloxismos.No primeiro traballo deste bloque, Barrios Rodríguez (“Propuesta de descomposiciónsemántica de fórmulas rutinarias del español en el marco de la Teoría Sentido-Texto”)propón o tratamento dalgúns pragmatemas (fórmulas rutineiras) do español, inglés efrancés mediante a utilización de funcións léxicas, partindo da idea de que o sentidodas fórmulas é común e o que cambia é a maneira de se manifestaren nas distintaslinguas. Así, grazas a esta descomposición semántica é posible entender o sentido dasexpresións e saber cando se deben usar.“La técnica fraseográfica: el DRAE-2001 frente al DEA-1999”, de Ortega Ojeda eGonzález Aguiar, é un traballo onde se establece unha comparación entre oDiccionario de la Real Academia Española do 2001 e o Diccionario del EspañolActual do 1999, analizando tanto a macroestrutura como a microestrutura, aínda que osmesmos autores comentan que non se pode facer unha comparación rigorosa entre osdous xa que se trata de dous dicionarios bastante diferentes: un é xeral e outro é doespañol de España, un é normativo e outro descritivo, un é pancrónico e outrosincrónico. Conclúen os autores que o DEA é mais moderno, tanto porque inclúemoitas expresións da lingua actual, como porque dá exemplos, ten definicións máisclaras e concisas e o material está mais actualizado. Outra comparación entredicionarios é a que establece Heinemann en “El tratamiento de las unidadesfraseológicas en las diferentes ediciones del Diccionario de la Academia”, onde faiunha análise metalexicográfica dos somatismos relacionados con boca en diferentesedicións do DRAE, desde a de 1726-1739 ata a de 1832, tratando aspectos como as292Cadernos de Fraseoloxía Galega, 10, 2008, 267-307