Monarsi cagdan Anarsiye

Monarşiden Anarşiye
Bölüm 4 — Parlayan bir Işık
Papalık egemenliğinin uzun dönemi boyunca, Tanrı ve insan arasında Mesih’i tek aracı
olarak kabul eden gerçek tanıklar vardı. Onlar Kutsal Kitap’ı yaşamın tek yetkisi olarak
kabul ediyordu. Kendilerine ‘sapkınlar’ denildi; yazıları örtbas edildi, çarpıtıldı ya da
bozuldu. Ama onlar her şeye rağmen ayakta kaldılar.
Bu imanlıların tarih sayfalarında fazla bir yeri yoktur. Çünkü Roma, kendisine aykırı
gelen her türlü kişiyi ve yazıyı yok etmeye karar vermiştir. Yalnızca bu insanları değil,
onlara yaptıkları zulmün kayıtlarını da yok ettiler. Matbaanın bulunmasından önce az sayıda
kitap vardı. Dolayısıyla Roma yanlılarını, hedeflerine ulaşmaktan alıkoyacak fazla bir engel
çıkmadı. Papalık güce kavuştuktan kısa bir süre sonra kollarını uzattı ve kendisini
tanımayan herkesi yok etmeye başladı.
Büyük Britanya’da Hıristiyanlık, önceden kök salmış ve Roma sapkınlığından
etkilenmemişti. Putperest imparatorların zulmü, Britanya kiliselerinin Roma’dan aldıkları
ilk armağandı. İngiltere’de zulümden kaçan birçok imanlı İskoçya’ya sığındı. Böylece
gerçek, hem orada hem İrlanda’da yayıldı ve bu ülkeler tarafından hoşnutlukla kabul edildi.
Saksonlar Britanya’yı işgal ettiğinde putperestlik yeniden baskın çıktı. İmanlılar dağlara
çekilmek zorunda kaldılar. Bir yüzyıl sonra ışık, uzaktaki diyarlara yayılmıştı. İrlanda’dan
Columba ve onunla birlikte hizmet edenler çıktı. Bu kişiler ıssız Iona adasını müjdeci
etkinliklerinin merkezi yaptılar. Aralarında Kutsal Kitap’a ait Sept gününü tutan müjdeciler
de vardı. Iona’da bir okul kuruldu. Oradan çıkan müjdeciler İskoçya’ya, İngiltere’ye,
Almanya’ya, İsviçre’ye ve hatta İtalya’ya gittiler.
Roma kutsal kitap inancıyla tanışıyor
Ancak Roma, Britanya’yı kendi egemenliği altına almaya kararlıydı. Altıncı yüzyılda
Roma’dan çıkan görevliler, putperest Saksonları Hıristiyanlığa davet ettiler. Bu çalışmalar
sırasında papalık önderleri sade imanlılarla da karşılaştılar. Onların karakterde, öğretide ve
yaşam biçiminde ne denli yalın, alçakgönüllü ve Kutsal Kitap’a uygun bir görünüm
sergilediğini gördüler. Oysa kendileri papalığın batıl inancını, debdebesini ve kibrini
sergiliyordu. Roma bu imanlı kiliselerin Papayı tanımalarını istedi. Britanyalı imanlılar,
Papanın kiliseler üzerinde bir üstünlüğü olmadığını, ona sadece Mesih’in herhangi bir
izleyicisi gibi davranabileceklerini söylediler. Mesih’ten başka bir efendi tanımıyorlardı.
O zaman papalığın gerçek ruhu ortaya çıktı. Romalı önder şöyle dedi: “Size esenlik
getiren kardeşliği kabul etmezseniz, size savaş getiren düşmanlıkla karşılaşırsınız.”
Britanya kiliseleri Papaya boyun eğdirilene ya da yok edilene kadar savaş ve aldatma
etkinliği sürdürüldü.
Roma’nın yönetimi dışında kalan ülkelerdeki imanlı topluluklar, yüzlerce yıl boyunca
papalığın getirdiği yozlaşmadan özgür bir yaşam sürdüler. Kutsal Kitap’ı imanın tek gereği
23