Monarsi cagdan Anarsiye

Monarşiden Anarşiye
Kalabalık kurulun üzerine derin bir sessizlik düştü. Sonra bir imparatorluk görevlisi
kalkarak Luther’in yazılarına işaret etti. Reformcunun iki soruya yanıt vermesini istedi. Bu
yazıların kendisinin olduğunu kabul ediyor muydu ve o yazılarda dile getirdiği
düşüncelerden dönmüş müydü? Eserlerin adları okundu. Luther ilk soruya eserlerin
kendisine ait olduğunu söyleyerek karşılık verdi. İkinci soruyu ise şöyle yanıtladı:
“Düşünmeden cevap vermemeye özen göstermeliyim. Koşulların gerektirdiğinden azını ya
da gerçeğin gerektirdiğinden fazlasını söylemeyeyim. Bu yüzden siz yüce İmparatordan tüm
alçakgönüllülükle bana Tanrı’nın sözüne uygun bir yanıt vermem için fırsat tanımanızı arz
ediyorum.”
Luther hırslı ve içgüdüsel davranmadığına ilişkin kurulu ikna etti. Cesaretiyle ve ödün
vermemesiyle tanınan bir kişinin böyle sakin ve öz denetimli davranması beklenmezdi. Ama
böylece daha bilge ve saygın bir karşılık vermek için kendisini hazırlamış oldu.
Ertesi gün, yanıtını vermeliydi. Bir süre içi bunaldı. Düşmanları zafer kazanacakmış gibi
göründü. Çevresini sanki kara bulutlar sardı ve onu Tanrı’dan ayırdı. Can acısıyla
parçalanan yüreğinin feryadını kendisini anlayabilecek tek kişi olan Tanrı’ya kaldırdı. “Her
şeye gücü yeten sonsuz Tanrı” diye yalvardı, “eğer yalnızca bu dünyanın gücüne
güveniyorsam, her şey bitti demektir... Son saatlerim geldi, mahkumiyetim ilan edildi... Ya
Rab, dünyanın tüm bilgeliğine karşı bana yardım et... Bu senin yolundur... doğru ve sonsuz
bir yoldur. Ya Rab, bana yardım et! Sadık ve değişmeyen Tanrı, hiçbir insana güvenemem...
Sen beni bu iş için seçtin... Benim savunucum, kalkanım ve yüksek kulem olan sevgili İsa
Mesih’in uğruna, yanımda dur.”
Ne var ki Luther’in dehşete kapılmasına neden olan şey, kişisel acılar, işkence ya da
ölüm korkusu değildi. O kendi yetersizliğini hissediyordu. Zayıflığı yüzünden gerçeğin
yoluna tanıklık edememekten korkuyordu. Kendi güvenliği için değil, ama müjdenin zaferi
için Tanrı’yla güreşti. Korkunç bir çaresizlikle Mesih’e yaslandı. Kurulun önünde tek başına
durmayacaktı. İçi yeniden esenlikle doldu, Tanrı’nın Sözünü ulusların yöneticileri önünde
yüceltme fırsatına kavuştuğu için sevinmeye başladı.
Luther vereceği karşılık üzerinde düşünmüş, yazılarındaki metinleri gözden geçirmiş,
Kutsal Yazıdan kendisini destekleyen kanıtlar bulmuştu. Sol eline Kutsal Kitap’ı alarak sağ
elini göğe kaldırdı ve şöyle yemin etti: “Tanıklığım kanla mühürlense bile müjdeye sadık
kalacağım ve imanımı özgürce açıklayacağım.”
Luther yeniden kurulun önünde
Kurula çıkarıldığında sakin ve huzurluydu; ama dünyanın yöneticileri önünde Tanrı’nın
tanığı olarak cesur ve soyluydu. İmparatorluk görevlisi artık kararını bekliyordu.
Yazdıklarından dönecek miydi? Luther sertliğe ya da hırsa başvurmadan alçakgönüllü bir
tavırla yanıt verdi. Çekingen ve saygılı bir yaklaşımı vardı, ama kurulu şaşırtan bir güvene
ve sevince sahipti.
60