Monarsi cagdan Anarsiye

Monarşiden Anarşiye
Bölüm 12 — Fransa’da Gün işiği
Spires’deki protestoyu ve Augsburg’daki bildiriyi çelişki ve karanlık dolu yıllar izledi.
Bölünmelerle zayıflayan Protestanlık, sanki yıkılacakmış gibi görünüyordu. Ancak
İmparator, zaferli gibi göründüğü bir anda yenik düştü. Yaşamı boyunca yok etmeye
çalıştığı öğretilere karşı en azından hoş görülü davranmak zorunda kaldı. Ordularının
savaşta tükendiğini, hazinelerin kuruduğunu, birçok krallığının baş kaldırmak üzere
olduğunu gördü. Üstelik bastırmaya çalıştığı iman, her yerde yayılıyordu. V. Charles,
aslında Tanrı’nın sınırsız gücüne karşı savaşıyordu. Tanrı, “Işık olsun” demiş, ama
İmparator, karanlığı olduğu gibi korumaya niyetlenmişti. Uzun mücadeleler sonucunda
yorgun düşerek tahtını bıraktı ve bir yere kapandı.
İsviçre’nin birçok kantonunda reforme edilen iman kabul ediliyor, diğerlerinde ise Roma
inancına bağlılık sürüyordu. Zulüm iç savaşa neden oldu. Zwingli ve Reform amacıyla
birleşen birçokları, Cappel’in kanlı topraklarında can verdi. Roma zafer kazanmıştı ve
birçok yerde kaybettiğini geri alıyordu. Ne var ki Tanrı kendi yolunu ve halkını
bırakmamıştı. Başka diyarlarda işçiler yetiştirerek Reformun devam etmesini sağladı.
Fransa’da ışığa ilk kavuşanlardan biri, Paris Üniversitesinin profesörü Lefevre’di. Eski
edebiyatları araştıran profesörün dikkatini Kutsal Kitap çekmiş ve öğrencilerini onu
incelemeye yönlendirmişti. Kilise efsanelerinde anlatılan azizler ve şehitlerle ilgili bir
çalışma yapması için görevlendirilmiş olan profesör, Kutsal Kitap’tan yardım alabileceğini
düşünerek okumaya başlamıştı. Gerçekten de Kutsal Kitap’ta azizlerle karşılaştı, ama bunlar
Roma (Katolik Kilisesi) tarihindekilerden çok daha farklıydı. Kendisini görevinden bir süre
ayırarak Tanrı’nın Sözünü incelemeye adandı.
1512 yılında, daha Luther ve Zwingli reformlara başlamadan önce Lefevre şöyle
yazmıştı: “Tanrı bize doğruluğu iman yoluyla verir, sonsuz yaşama lütufla aklayarak
kavuşturur.” Kurtuluş yüceliğinin yalnızca Tanrı’ya ait olduğunu öğreten profesör, itaat
görevinin de insana ait olduğunu açıklıyordu.
Lefevre’in öğrencilerinden bazıları profesörün sözlerini dikkatle dinledi ve öğretmen
öldükten sonra gerçeği duyurmaya devam etti. William Farel onlardan biriydi. İnançlı bir
ana babaya sahip olan Farel, adanmış bir Katolikti. Kiliseye karşı duran herkesi yok etmeye
kararlıydı. Sonraları şöyle demiştir: “Papaya karşı konuşan birini duyduğumda dişlerimi
kurt gibi bilerdim.” Ne var ki azizlere dualar, sunaklarda tapınmalar ve heykellere sunulan
armağanlar Farel’e huzur vermiyordu. Günahın yükü üzerine bir kabus gibi çökmüştü.
Lefevre’in “Kurtuluş lütuf yoluyla gerçekleşir. Gökyüzünün kapılarını açıp cehennemin
kapılarını kapayan Mesih’in çarmıhıdır” sözlerine kulak verdi.2
Farel, Pavlus’a benzeyen bir şekilde geleneğin tutsaklığından kurtularak Tanrı oğullarının
özgürlüğüne kavuştu. “Diş bileyen kurt yerine” dedi, “yumuşak ve zararsız bir kuzunun
yüreğine sahip oldum. Papaya sırtımı dönerek yüreğimi İsa Mesih’e sundum.”
82