Monarsi cagdan Anarsiye

Monarşiden Anarşiye
Luther’in sözleri tüm Almanya’ya yayıldı ve birkaç hafta içinde Avrupa sarsılmaya
başladı. Birçok adanmış katolik, bunları sevinçle okuyarak içlerindeki Tanrı sesini tanıdı.
Bu kişiler Rabbin, Roma’dan yayılan çürümüşlüğe engel olmak için elini uzattığını
hissettiler. Prensler ve yöneticiler, kendini dizginlemek nedir bilmeyen kibirli güce dur
deme zamanının geldiğine sevinçle tanık oluyordu.
Kazanç yollarının tehlikeye girdiğini gören kurnaz kilise çevreleri ise küplere
bindiler.13 Reformcunun yüzleşmesi gereken acı suçlayıcıları vardı. Onlara şöyle karşılık
veriyordu: “Yeni bir düşünceyi ortaya atıp da kavgalara neden olmayan bir kişi çıkmış
mıdır? Mesih ve tüm şehitler neden öldürüldüler? Çünkü eski dü-şüncelere itibar etmeden
yenilerini ortaya koyuyorlardı.”
Luther’in düşmanları yaygara koparmaya, onun amaçlarını çarpıtmaya ve karakterini
kötülemeye çalıştılar. Bu yaklaşım bir sel gibi büyüyordu. Oysa Luther, önderlerin seve
seve kendisine katılacaklarını, hep birlikte reforma girişeceklerini sanıyordu. Büyük bir iyi
niyetle kilisenin daha parlak bir güne kavuşacağını ummuştu.
Ne yazık ki bu teşvik neredeyse hayal kırıklığıyla son buldu. Kilisenin ve devletin birçok
yöneticisi bu gerçekleri kabul etmenin Roma’nın yetkisini baltalayacağını, hazineye akan
binlerce çağlayanın duracağını ve papalık önderlerinin lüks yaşantısının kesintiye
uğrayacağını fark etti. İnsanlara kurtuluş için yalnızca Mesih’e bakmalarını öğretmek,
papanın tahtını devirebilir ve sonuç olarak kendi yetkilerini de kaybetmelerine neden
olabilirdi. Bu nedenle Mesih’e ve O’nun kendilerini aydınlatmak için gönderdiği adamın
getirdiği gerçeğe karşı durdular.
Luther kendisine baktığında korkuyla titredi - yeryüzünün güçlerine nasıl tek başına karşı
koyabileceğini düşündü. “Ben kimim ki, dünyanın krallarının ve tüm yeryüzünün önünde
titrediği Papanın görkemine karşı çıkabileyim?” dedi, “Bu ilk iki yılda yüreğimin nasıl bir
sıkıntıya ve çaresizliğe kapıldığını kimse bilemez.” Ama insan desteği son bulduğunda
gözlerini yalnızca Tanrı’ya çevirdi.
Luther bir arkadaşına şöyle yazdı: “İlk görevin duayla başlamaktır... Kendi çabalarından
ya da anlayışından hiçbir şey bekleme: Yalnızca Tanrı’ya ve O’nun Ruhunun etkinliğine
güven.” Burada ciddi gerçeklerin habercileri olarak Tanrı’nın çağırdığı kişilere önemli bir
ders yatmaktadır. Kötülüğün güçleriyle savaşırken insan zekasından ve bilgeliğinden çok
daha fazlasına ihtiyaç vardır.
Luther yalnızca kutsal kitap’a başvurdu
Düşmanlar törelere ve geleneklere başvururken Luther’in iddiaları yalnızca Kutsal
Kitap’tan kaynaklanıyordu. Luther’in vaazları ve yazıları binlerce kişiyi uyandıran ve
aydınlatan ışık kaynakları gibiydi. Tanrı’nın Sözü iki ucu keskin bir kılıcı andırıyor,
insanların yüreklerine işliyordu. Uzun bir süreden beri insan ayinlerine ve dünyasal aracılara
çevrilmiş olan gözler, artık çarmıha gerilmiş olan Mesih’e çevriliyordu.
50