Szlachetni bowiem, to ludzie zacni, których cele są wyższe od dążeń zwyczajnychśmiertelników. W swych działaniach nie ograniczają się tylko do zaspakajaniapodstawowych potrzeb życiowych.(…)na świecie wzgardzają żywot rozkoszniejszyStroje zbytnie, pstrociny, wymyślne potrawyW próżnej chwale, w bogactwach co nie chcą zabawy.[k.4l]Dla nich „sława droższa niż złoto”.Nie brakuje też wskazówek, jak chociażby ta, by nie oddawać się próżności a zdystansem podchodzić do pochwał pochlebców : Cum me multi laudant tum me nulliusprecii esse iudico: cumpancii bonum egregium virum me esse puto. 149 [k.5p]Kolejnym elementem wstępu są łacińskie wiersze na cześć poety, AndrzejaWołuckiego i Szymona Szymonowica, zalecające dzieło. Paprocki jawi się w nich jakoten, który wyrwał z długiej niepamięci czasu żarłocznego ukrytych w nurtach letejskichherbowników. Dalej wiersz „Temu co te księgi czytać będzie, aby wiedział dlaczego sąsprawione” i „Do tegoż” zawierają twórcze credo poety. Pisarz śladem starożytnychRzymian, którzy ludziom zacnym po śmierci stawiali słupy, chce pokazać dokonaniaprzodków. Nie będzie mówił tylko o ich zaletach, ale i wadach, by odbiorca tekstu brzydziłsię nimi i brał z nich nauczkę. Twórca mówiąc o sobie wykorzystuje stary, retorycznytopos skromności występujący często w obrębie wstępnych części dzieła . Tłumaczy sięzatem z wszystkich swych niedoskonałości rozumu, braku dowcipu, nauki, znajomościświata, nazywa się wręcz „prostakiem”. W bezpośrednim zwrocie do czytelnika tłumaczycel jaki mu przyświecał pisząc to dzieło: „Spisałem tu rycerstwa tu polskiego sprawy/Którekiedy obaczysz przyznasz mi prawdziwie/Iż to jest właśnie Gniazdo kędy cnotażywie”[k.8p].Już sama rama wydawnicza pozwala wskazać parametry kontekstu dzieła: kontekstglobalny- opisanie cnoty, lokalny-walka z poganami; cele realizowane za pomocąniniejszej formy literackiej: przekazywanie wiedzy o przodkach, dydaktycznywychowanieprzyszłych pokoleń w świadomości narodowej, pamięci o zacnym rycerstwie;czas akcji-druga połowa szesnastego wieku ale i czasy legendarne, mityczne.148 Powiedział, że tak ludzie żyć powinni: by żywi stawali się godnymi chwały, a martwi uznani zaszczęśliwych.149 Gdy wielu mnie chwali, wtedy sądzę, że nie jestem nic wart, gdy nieliczni, uważam się za dobrego mężastanu.74
Mówiąc o jego konstrukcji , należy zauważyć iż, dzieło przedstawiającegenealogię i herby rodów szlacheckich pisane częściowo prozą, a częściowo wierszemwyposażone zostało w elementy zdobnicze- drzeworytowe wizerunki postaci, stanowiącebardzo ciekawy materiał dla dziejów kostiumologii. W sumie drzeworytówprzedstawiających wizerunki panujących , znakomitych mężów, niewiast wraz z herbamijest około trzy i pół tysiąca, przy czym wizerunki niektórych osób powtarzają się nawet pokilkadziesiąt razy . Zamieszczona w nim ikonografia nie odbiega od innych przekazówhistorycznych, czy historiozoficznych. Wszystkie przedstawienia książąt i królówpolskich (począwszy od legendarnego Lecha i Czecha aż do postaci króla ZygmuntaAugusta) zaczerpnął z kroniki wybitnego piętnastowiecznego historyka, pisarzamedycznego i geografa Macieja Miechowity, Chronici Polonorum wydanej w Krakowie,w drukarni Hieronima Wietora w 1521 roku (pierwsza edycja z 1519 roku zawierającaelementy krytyki pod adresem Jagiellonów, została wstrzymana). Wizerunki dzielą się natrzy grupy: władcy w pozycji stojącej, popiersia osadzone w kielichach kwiatów i królowiespoczywający na tronie. Wszystkie znamionuje wpływ grafiki niemieckiej, w ostatniejjednak grupie na każdym drzeworycie pojawia się polski orzeł. 150Od momentu kiedy mowa o legendarnych władcach, założycielach dynastii,następuje numeracja stron. Podobnie jak kronikarze, autor wykład dziejów ojczystychrozpoczyna od panowania legendarnego Lecha: „Kogo opisanego Kroniki znaćdają/Dwóch mężów serc wspaniałych krótko wspominają/Lecha z Czechem narodu bylisłowiańskiego” i tu pojawiają się wizerunki dwóch władców: Lecha i Czecha i wiersze onich. Te same ryciny otwierają kronikę Macieja z Miechowa, stąd przywołują skojarzenieChronici Polonorum .Lech, protoplasta Polaków, założyciel Gniezna i twórca państwaPolan, któremu przypisuje się stworzenie pierwszej stolicy Polski i określenie godłapaństwa, Orła Białego, po raz pierwszy pojawia się w czeskiej kronice Dalimila z początkuczternastego wieku, gdzie został przedstawiony właśnie w towarzystwie Czecha,legendarnego praojca narodu czeskiego. Lecha opisał także autor 151 KronikiWielkopolskiej, powstałej w XIII lub początku XIV wieku, gdzie czytamy: „Gdy zaś zeswoim potomstwem wędrował przez rozległe lasy, gdzie teraz istnieje królestwo polskie,przybywszy wreszcie do pewnego uroczego miejsca, gdzie były bardzo żyzne pola, wielka150 B. Górka: Wstęp. W: Ikones książąt i królów polskich ks. Jana Głuchowskiego. Reprodukcja fototypicznawydania z 1605r. Wrocław 1979, s.10.151 Według niektórych historyków pierwsza redakcja Kroniki Wielkopolskiej powstała w latach 1283-1296, ajej autorem był kustosz kapituły poznańskiej Godzisław Baszko ur. w XIII wieku. Niektórzy historycy jejautorstwo przypisują Jankowi z Czarnkowa, kronikarzowi, ur. ok. 1320 a zmarłemu w 1386 lub 1387 roku.75
- Page 1:
Uniwersytet Śląski w KatowicachAg
- Page 4 and 5:
Arystoteles dopełnił typologię r
- Page 6 and 7:
Rozdział IHerb-herbarz-heraldyka.H
- Page 8 and 9:
herbarz polski podobny do tych jaki
- Page 10 and 11:
Śląsku, który pozostawał wówcz
- Page 12 and 13:
Sama heraldyka jako nauka rozwinę
- Page 14 and 15:
2008), Andrzeja Brzeziny Winiarskie
- Page 16 and 17:
Wiktor Hugo nazwał „hieroglifami
- Page 18 and 19:
wierszopisem miernym i mało orygin
- Page 20 and 21:
niektóre gatunki literackie powsze
- Page 22 and 23:
W tym czasie m. in. do wybitnych na
- Page 24 and 25: publicznych: elekcji, koronacji, in
- Page 26 and 27: wolę męża, gdyż inaczej ten „
- Page 28 and 29: przypowieści uciesznych). Owe „p
- Page 30 and 31: Equanus. To wbrew jego woli kochank
- Page 32 and 33: Batorego swym złośliwym i jadowit
- Page 34 and 35: ośmiowersowych strofach. Z nich do
- Page 36 and 37: Na te różne jej myśli, patrzaj k
- Page 38 and 39: tereny wschodnie, zwłaszcza jednak
- Page 40 and 41: Próbę cnót dobrych, wydaną oko
- Page 42 and 43: właśnie stawianie twórcy w szere
- Page 44 and 45: „rozmowa”, inaczej określana j
- Page 46 and 47: Rozdział IIIPanoszaZanim przystąp
- Page 48 and 49: pisarskie twórca z Głogół się
- Page 50 and 51: ymowane o przeszciu tatarskim do W
- Page 52 and 53: Poddając refleksji literackość o
- Page 54 and 55: W niektórych miejscach zdradza, i
- Page 56 and 57: w wypowiedziach perswazyjnych, czyt
- Page 58 and 59: umiłowanie do trunków, cielesnych
- Page 60 and 61: znaczny ( wiersz „Piotr Derśniak
- Page 62 and 63: wstecz. Szczególnie zaś biografis
- Page 64 and 65: nigdy aby najmniej nie miewał na p
- Page 66 and 67: Wierz mi lepszy porządek onby spra
- Page 68 and 69: W zakresie elocutio obecne proste n
- Page 70 and 71: Dzieło w sumie liczy czterysta trz
- Page 72 and 73: a ponieważ adresatem wypowiedzi je
- Page 76 and 77: obfitość ryb i dzikiego zwierza,
- Page 78 and 79: także dokonywał własnych poszuki
- Page 80 and 81: narodzeniem Chrystusa, gdy lud fran
- Page 82 and 83: Wiersze na herby, stemmata spełnia
- Page 84 and 85: Zasadniczy element herbu, zwanego w
- Page 86 and 87: Przyjrzyjmy się zatem historii her
- Page 88 and 89: się czynem, zasłużył się jako
- Page 90 and 91: połączenia w obrębie jednej fabu
- Page 92 and 93: czechowskiego, nakielskiego, rospie
- Page 94 and 95: drugiej kolejności, a na końcu wi
- Page 96 and 97: pitagorejczyków oznaczająca „po
- Page 98 and 99: Rozdział VHerby rycerstwa polskieg
- Page 100 and 101: gardzącego cnotą innych - confide
- Page 102 and 103: Kolejnym elementem zamykającym par
- Page 104 and 105: Bełtowie tu Bełt, inne nazwy to n
- Page 106 and 107: przykład: „ Nie najduję dalej w
- Page 108 and 109: Opis herbu otwiera odwołanie do dz
- Page 110 and 111: W Herbach rycerstwa polskiego wplat
- Page 112 and 113: syna. Syn ów bardzo często zasłu
- Page 114 and 115: Missus est item a rege Kiszka cum l
- Page 116 and 117: się to z opisania historyków nie
- Page 118 and 119: Bardzo często opisując tu herbown
- Page 120 and 121: znacznie rozwinął Długoszowy sch
- Page 122 and 123: wówczas dzieła o podobnym formaci
- Page 124 and 125:
całych rodów. Na jeszcze większ
- Page 126 and 127:
BibliografiaPodmiotowaB. Paprocki:
- Page 128 and 129:
Heymowski A. : Herby polskie w bruk
- Page 130 and 131:
Michałowska T.: Średniowiecze. Wa
- Page 132:
Tomczak A.: Jeszcze o „ zapomnian