Hejden Robert M Skice za podeljenu kuću

_~b.e[ULl:iejder:L5KLCLZAEJ1lIELJftiU~U.Ć1L _________za i pretvara u pometenost. Proizvodi se silesija obmana. Nestajepoverenje i zacari sveopšte podozrenje. Svaki čovek osetiporiv da ubije svog suseda da ovaj ne bi njega prvi ubio.Slede osveta i odmazda. A sve se ovo, kao što je prethodnorečeno, može dešavati među čestitim ljudima. 5Ili, kao što je to rekao jedan drugi pisac o jednom drugom građanskomratu (u Indoneziji 1965), "Sadašnja erupcija nasilja višebiva neko dovršavanje, zaokruživanje nego prelazak na neštonovo. Svojstvo konačnog obračuna, često pominjano u vezi sapokoljima, spremnost i gotovo ritualna mirnoća ... sa kojima suse žrtve predavale svojim mučiteljima, manje su imali veze sakulturnim stavovima ili snagom vojske, jer su i prvi i druga višebili sredstvo no pokretačka sila, nego sa činjenicom da je desetogodišnjaideološka polarizacija ubedila skoro svakoga da jejedino što je ostaje da se vidi bilo na koju stranu će napokon taspretegnuti" (Geertz 1995, str. 7).Ustav može da pruži okvir za ideološku polarizaciju strana usporu koja će se uobličiti kao sukob između organizovanih zajednica,de facto država, pripremajući na taj način pozornicu za slomfederalne države putem rata između njenih sastavnih delova.Institucionalizacija društvene podeleUstav, međutim, može i na drugi način biti konfiguracioni elementsukoba. Iako većina Amerikanaca koji su sudelovali u predlaganjuustavnih uređenja za istočnoevropske države možda smatra da jecilj bilo stvaranje sistema "jednakosti bez dominacije" (Ackerman1992, str. 24), mnogi istočnoevropski pisci ustava imali su na umupotpuno drugačije ciljeve. U većem delu istočne Evrope ono što jenasledilo državni socijalizam nije bila ideja o demokratiji kao zajednicijednakih građana, već pre o stvaranju nacionalne države zalokalnu, etnički definisanu većinu. U ovoj konfiguraciji opravdanjeza državu je pravo etnonacionalne većine na samoopredeljenje, akoncepcija države definisane ustavima jeste ona po kojoj nacija,koja je etnički definisana shodno američkim kategorijama, dobijadržavu, teritoriju sa vladom. Takva država ustavni nacionalizam,"ustavno i zakonsko uređenje koje povlašćuje pripadnike5 Abraham Linkoln "Pismo Čarlsu Do Drejku i drugima", 5. oktobar 1863 (Lincoln1989, str. 522-523).UVOOijednog etnički definisanog naroda u odnosu na druge koji žive utoj državi" (Hayden 1992b, str. 655; npr. Hayden 1996a; Mirić1996). Iako teško da može biti uzor jednakosti bez dominacije,ustavni nacionalizam tako predviđa vladavinu jedne vrste ljudi,koju ta vrsta ljudi sprovodi u ime iste vrste ljudi, čiji suverenitetmora biti zaštićen od svih drugih koji bi ga mogli narušiti, a naročitood onih koji su bili sugrađani u socijalističkoj državi.Sistem ustavnog nacionalizma na taj način institucionalizujepodelu na one koji su iz suverenog, etnički definisanog narodai na one koji to nisu. Ovi potonji mogu imati državljanstvo,ali ne mogu da teže ravnopravnosti. Premisa državne zajednicemogla bi se smatrati inverzijom onoga što Amerikanci nazivaju"afirmativnom akcijom", u kojoj država preduzima pozitivne korakekako bi unapredila ravnopravnost pripadnika grupa koje suse suočavale sa sistematskom diskriminacijom. Umesto toga,ustavni nacionalizam institucionalizuje diskriminaciju, sistem,nazovimo ga tako, negativne akcije protiv manjina, koje se definišukao nešto što je izvan političkog korpusa.Sistem ustavnog nacionalzma može imati jedan niz implikacijakada se ozakonjuje radi izolovanja useljenika i njihovih potomaka,kao što su predlagali neki u Sjedinjenim Državama (vidinpr. Brimelow 1995) i Zapadnoj Evropi (Stolcke 1995). Ali kakvegod mogle biti posledice diskriminacije nedavnih useljenika,stvar postaje mnogo ozbilj nija kada je ciljana populacija pustilakorenje na toj teritoriji pre više generacija, čak vekova. U tomslučaju ustavni nacionalizam neposredno ugrožava najživotnijeinterese ljudi u onome što oni lično osećaju kao svoju domovinučak i ako ih većina odbacuje. To, iz više razloga, ne može biti receptza socijalni mir. Na prvom mestu, neizvesno je da će mnogiUudi rado prihvatiti da budu gurnuti u drugorazredni status iiskUučeni iz suvereniteta, te prema tome manjine imaju razlog zaotpor vladi većine koja ih isključuje. Međutim, dugoročne poslediceovog sistema su podmuklije: budući da vlada većine zasnivasvoju političku privlačnost na tvrdnji da je ona najodlučnijibranilac nacionalnog interesa, svaki otpor vladi može biti žigosankao otpor prema većinskom narodu i njegovim interesima. Nataj način sistem ustavnog nacionalizma pruža retorička sredstvada se svaka kritika vlade koja ga stvara preokrene u optužbe zaugrožavanje ne vlade već države, a stoga i većinskog naroda u čijei me, kažu, država dela.-l30