De Eiwittransitie - Eerste Kamer der Staten-Generaal

(Protein Foods Environment, Technology & Society) duikt de productietechniek in.
Beide ziet Vijver steunen op het paradigma méér & marketable: meer mensen, meer
proteïnen, meer waarde toevoegen, meer food processing. Het is “Adding value to
food, without deconstructing the food production practice”. Ook dit paradigma krijgt
sterke loten: Ecodesign, Factor Four, de E2-vector en Cradle to Cradle.
NGO’s bedienen zich van het minder-paradigma als ze betrokken raken bij discussies
over de wenselijkheid van een vervolg op de nieuwe-eiwitproductstudies (NPF’s,
Novel Protein Foods) . In de samenleving sluiten de gelederen daarom niet op dit
onderwerp. Vijver: The development of npf’s implies a premature choice on the type
of sustainability in framing the solution from an industrial ecology approach”. Ook
in ónze eiwitgesprekken komt het aan bod als een expert verzucht: “…vanwaar die
obsessie met vleesvervangers? Waarom niet gewoon minder vlees?” Vijver zou
zeggen: “While it’s not marketable.”
Fig: de historie van het proteïnebeleid en twee opties voor de toekomst.
Overgenomen uit Vijver M., Protein Politics, 2005
Conclusie: geef beide paradigma’s lucht
Het is niet aan de auteurs noch aan ministeries om scheidsrechter te spelen in deze
paradigma-strijd. Beide bedienen zich van haalbare en attractieve toekomstbeelden.
We sluiten niet uit dat beide elkaar nodig hebben, bijvoorbeeld om ieders blinde
vlekken op te vullen. Transitiebeleid zal de twee stromingen lucht moeten geven en
monitoren welke er in staat blijkt maatschappelijke waarde te leveren in welke
27