De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

open, langs de gladde tegels achter de tap droop de condens
omlaag.
'Twee kermissen achter elkaar!' zeiden ze in het café. 'Wie
verzint zoiets?'
'Gaan we nou vechten?' vroeg Muulke.
Sjeer hing over het biljart en deed iets ingewikkelds, maar
dat had meer te maken met Vila, de dochter van de kastelein,
dan met het spel zelf.
'Laat ze maar komen,' zei hij.
'We hakken ze in de pan,' zei Krit.
'Ihihihi,' hinnikte de Tulp.
Maar volgens Eet en Pie zou het zo'n vaart niet lopen. We
zagen hoe ze de kansen op oorlog berekenden zoals ze alles
in hun leven berekenden. Met rooie koppen en felle gebaren.
Als je niet beter wist zou je denken dat ze elkaar naar het leven
stonden. Hier keek niemand ervan op.
J es had haar verzet opgegeven. Ze besloot haar laatste geld
te besteden aan de enige rijdende attractie waar ze wel In
mocht.
De kindercarrousel was zo oud als Methusalem. Er zat een
houten pijporgel in dat vals speelde en soms een reutelend
geluid gaf dat nog het meeste leek op een winderige koe. De
dieren van de kleine carrousel waren verhaspeld door de tijd.
Er was een paard zonder oren, een giraf met een hertengewei
op drie poten en verder stond er een karretje van de achtbaan
op, halfslachtig vermomd als huifkar en getrokken door twee
fietsen zonder wielen.
Voor het loket wachtte een rij kinderen. De baas van het
carrousel rekende traag en precies, en het knippen van de
kaartjes ging ook niet snel. Ik zag Jes van haar ene op haar andere
been huppen. Alsof ze nu al vergeten was dat ze nergens
anders in mocht. En dat ze, hoe klein ze ook was voor haar
leeftijd, verreweg de oudste was die hier in de rij stond.
De carrousel begon te remmen. Jes rende naar de giraf.
III