De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

'Je moet het die man niet kwalijk nemen,' zei ze. 'Hij is de
kluts kwijt, sinds .. .'
Ze maakte haar zin niet af, maar dat hoefde ook niet. Niemand
wist precies wat er gebeurd was, nadat de Sigarenkeizer
op de fiets naar Vught was gegaan. Hij was tien dagen weggebleven.
Maar toen hij terugkwam was zijn donkere haar
grijs geworden. Hij sloot zich op in de salon en niemand, zelfs
Anna niet, scheen nog tot hem door te kunnen dringen.
'Ik kan dat kind toch niet op straat zetten,' zei oma Mei. 'Maar
wat als de Pruuse hier weer komen?' Haar stem haperde. Ze
deed haar best zich te beheersen, maar haar handen trilden.
'Ik kan jullie toch niet in gevaar brengen?'
Ik was nooit de dapperste Boon geweest en de gedachte
aan de Pruuse die weer naar binnen zouden stormen met hun
laarzen, hun geweren en hun harde stemmen, maakte me nu
al kotsmisselijk van angst. Maar het domme feit was dat er
niemand anders was, niemand behalve wij.
'Liesl blijft,' zei ik, honderd keer dapperder dan ik me voelde.
'En het komt goed.'
Oma Mei veegde haar ogen af. 'Enfin,' zei ze. Als altijd leek
haar verdriet een geleend verdriet. Als een dure jurk die ze
weer in goede staat terug moest geven.
'Het tegendeel van zorgen,' zei ik zacht.
'Nog eerder leren bomen lopen,' wierp ze tegen.
De Pap had zijn hele leven met zijn hoofd in de wolken gelopen.
Keer op keer had hij ons in grote problemen gebracht
met zijn hopeloze ondernemingen. Ik had net als oma Mei
steevast mijn hart vastgehouden als hij weer eens ergens 'het
tegendeel van zorgen' in zag. Maar nu, met de Pap ver weg,
werd me op slag helder dat hij ons zijn leven lang iets heel
belangrijks gegeven had. Hoop.
En oma Mei, van wie ik altijd had gedacht dat zij de enige
sturende kracht was, miste onze vader én zijn hoop, misschien
3 2 1