De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Zag dan niemand hoe ze was? Zag dan niemand hoe ze écht
was?
Ik rende naar ze toe, ging voor de op me af denderende kinderwagen
staan. Het ding was zwaar en lomp en sloeg tegen
mijn knieën. De pijn joeg mijn kwaadheid alleen maar meer
aan.
'Ben je helemaal betoeterd!' schreeuwde ik tegen Lies!.
'Weet je wel wat er kan gebeuren?'
'Fing,' zeijes hijgend. 'Fing!' Ze probeerde nog wat te zeggen,
maar raakte verstrikt in haar eigen adem.
'Straks ligt ze weer een maand plat. En dat is dan allemaal
jouw schuld!'
'Het is ... mijn schuld,' zei Jes. 'Ik heb niks ge ... zegd.'
Muulke, die op het geschreeuw was af gekomen en het tafereel
vanaf een afstand had bekeken, kwam dichterbij.
'Zeg jij ook eens wat!' zei ik.
Muulke wierp een vreemde, schattende blik op me. Toen
keek ze naar Jes.
'Pijn?'
'Nee,' zeijes.
'Kun je ademen?'
'Ja.'
Natuurlijk wist ik dat ze geen pijn had! En dat ze ademen
kon! Wie kende de verschijnselen van een zwervelvloek beter
dan ik?
'Maar het hád kunnen gebeuren!' riep ik.
Muulke enJes keken me zwijgend aan.
'En wie krijgt er dan weer de schuld?'
Ik hoorde zelf hoe schril mijn stem klonk.
'Trek je er nou maar niks van aan,' zei Muulke. Ze zei het
zacht, troostend, helemaal niet op de plompverloren toon die
ze meestal gebruikte. Dankbaar keek ik naar haar op. Er waren
genoeg keren geweest dat ik Muulke had kunnen wurgen.
Nu had ik haar kunnen zoenen.
159