De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Oma Mei knikte.
To en we de keuken in kwamen pakte ze me bij mijn arm en
zei: 'Ik geloof dat jij me wat uit te leggen hebt.'
Ik begon te huilen.
Later zei ze: 'Ik snap dat niet alles even gemakkelijk voor je is.
Ik besef dat ik je veel verantwoordelijkheid laat dragen. Maar
ik zou het niet vragen als ik niet zeker wist dat je het dragen
kon.'
Ze zei: 'Er is geen excuus voor wat je hebt gedaan. Je had Jes
nooit de berg op mogen laten gaan. Dat wist je. Je hebt haar
gezondheid in gevaar gebracht. En dan bedoel ik niet dat ze
een week lang op bed moet liggen om te herstellen.'
Ze zei: 'Ik heb het je nooit verteld. Ik heb je er nooit mee
willen belasten, maar je moet het maar weten. Het grootste
gevaar is niet haar rug, maar het zijn haar longen. Als de zwervel
niet op de juiste plek volgroeit, zal ze kromgroeien. Dan
bestaat de kans dat haar ribben haar longen doorboren. Dan
kan ze sterven.'
Ik herinner me alleen nog maar het keukenraam. Hoe de dag
als een schuwe hond naar binnen sloop, en dat iedereen uitgeput
in slaap gevallen was, terwijl ik zelf zeker wist dat ik nooit
meer slapen zou.
lk herinner me het lompenhuisje naast ons huis, dat scheefgezakt
in de wind piepte, maar ik weet niet meer hoe ik er
gekomen was of waarom.
En ik herinner me Liesl.
Liesl, die opeens midden op Sjlammhams Sahara stond.