De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

'Dat is prettig,' zei Emmaus weer. 'Dan hoef ik de moeite
niet te nemen om mijn verhaal twee keer te doen.'
En hij vertelde in niet mis te verstane woorden wat hij
dacht van de Zwart jassen en van de Pruuse in het algemeen.
Ondertussen verviel hij in steeds meer Duitse woorden, wat
altijd gebeurde als Emmaus zich ergens over opwond.
'En sagen Sie hitte, dat de nächste Mal dat ze de een of andere
LauJbursche sturen om hun vieze praatjes te verkopen .. .'
'Het is voor uw eigen bestwil!' riep Filip nijdig.
'Luister Bube, het is dat je nog niet trocken hinter den Ohren
bent, anders kon je nu een rotschop voor je Hintern krijgen. Ik
zou me maar eens achter de oren krabben en nadenken voordat
je een schande wordt voor deine Eltern.'
Emmaus was minstens zestig en zijn vogelhanden bibberden
van kwaadheid, maar hij zag eruit alsof hij Filip, die twee
koppen groter was, over de knie wilde nemen.
Filips kaak spande zich. Eén moment was ik vreselijk bang
dat ik me vergist had.
Maar toen knikte Filip. Hij stond stijfjes op.
'Dank u, meneer Trott,' zei hij. 'Fijn dat we even gepraat
hebben.'
To en liep hij naar buiten.
Emmaus stond midden in zijn kleine kamer. Ergens midden
in die leigrijze hemel moest toch een klein gaatje gezeten
hebben. Heel even, misschien drie seconden maar, vulde een
lemmetkleurig licht de ruimte. Het grijze haar van Emmaus
vlamde spierwit op. To en verdween het licht weer.
'Het spijt me,' zei ik. 'Ik dacht ... ik wilde niet ... '
'Het geeft niet, kind,' zei hij. De kwaadheid was uit zijn
stem verdwenen en opeens zag hij er stokoud uit. 'Het is .. .'
Maar hij maakte zijn zin niet af. Het enige wat hij deed was me
aankijken met die Sinterklaasogen, en in zijn blik lag opeens
zoveel verdriet dat ik achteruitdeinsde alsof ik me gebrand
had.