De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Misschien is het gek, maar ik schrik niet. Misschien heb ik
na deze nacht simpelweg geen angst meer over. Ik sta als een
zoutzak, en staar dommig naar dat wat ooit ons huis geweest
IS.
De buitenmuur van de keuken is weggeslagen. Je kan zo
naar binnen kijken. Ik zie onze keukentafel, zwartgeblakerd
en kromgetrokken, als een kat die zijn rug kromt.
Een van de vier poten is korter dan de andere. De tafel
wiegt licht heen en weer in de wind. 'Pok, pok.'
Ik denk: iemand moet die tafel maken. Nu. Zo moeilijk kan
het niet zijn. Je maakt gewoon een nieuwe poot. Of je zet er
iets onder.
Mijn denken gaat steeds trager. Ik weet dat dat niets met
mijn verwonding te maken heeft, dat ik het zelf doe, dat trage
denken. Het is zoiets als op te dun ijs lopen; mijn gedachten
bewegen zich uiterst behoedzaam.
Als ik een geluid hoor, ergens vanuit het huis, kan ik me
maar met moeite losmaken. Ik kijk met tegenzin op.
Oma Mei.
Ze komt het huis uit.
Ze ziet me.
Blijft staan.
Ze kijkt naar me. Het uilenoog trilt. Haar armen hangen
als lappen omlaag. Ze heeft haar schort nog aan.
We hebben het ooit met Sint-Nicolaas voor haar gekocht.
Het is wit.
Het was wit.
Nu zit het onder de vlekken.
Donkerrode vlekken.
Ik dacht dat ik alle angst opgebruikt had, maar in me zit een
vol vat van angst, dat openbarst.
'Jes?' vraag ik. 'Muulke?'
Ze wil wat zeggen, maar haar mond bibbert te veel. Ze
loopt op me af, de tranen stromen over haar wangen. Maar