De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Zeggen dat de Sigarenkeizer rijk was, was zwak uitgedrukt.
Steenrijk was hij. Letterlijk. Hij was de enige erfgenaam van
het fortuin dat zijn oom Van Wessum ooit met zijn steenfabriek
verdiend had. Daarnaast had hij het zakeninstinct van
zijn oom geërfd.
Er werd gezegd dat de Sigarenkeizer wel twintig automobielen
had kunnen kopen, maar dat hij zakenman genoeg was
om te beseffen dat je niet al te opzichtig met geld moest smijten,
wilde je de stad te vriend houden.
'Hebben jullie lang moeten wachten?'
De Pruusin kwam de brede trap met de rode loper aflopen.
Ze gaf oma Mei en mij een hand.
Ik maakte een knicksje.
'Aangenaam,' zei oma Mei.
Ze ging ons voor naar een kleine salon. Er waren stoelen met
geborduurde zittingen, twee marmeren schoorstenen met op
elk een spiegel in vergulde lijst, er stond een enorme canapé
en in de hoek stond een bank die volgestouwd was met vijf
levensgrote sierpoppen.
'Thee?' vroeg de Pruusin.
Oma Mei en ik zaten onhandig op de canapé, die gemaakt
leek om weg te zakken in de kussens en naar het plafond te
staren en te mijmeren over muziek of boeken.
'Liesl kijkt naar je uit,' zei de Pruusin.
'Liesl?' vroeg ik.
'Mijn nichtje.' De Pruusin schonk thee in kleine glaasjes en
staarde naar de deur.
'0,' zei oma Mei. 'Nou, Fing heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel
en is volkomen te vertrouwen. Waaruit bestaat
het werk, als ik vragen mag?'
De Pruusin maakte een vaag gebaar. De diamanten ring
fonkelde aan haar hand.
'Keukenwerk?' vroeg oma Mei.
'Het meeste doen de kokkin en haar hulp.'
79