De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

'Als ik voor elk "waarom" een cent zou krijgen,' zei oma
Mei, 'kon ik de brug van de Maas kopen met Maastricht erbij.'
Natuurlijk warcn we niet achterlijk. De straten van de stad
zoemden van de berichten over de Pruuse die het in de bol
geslagen was. Ze waren Tsjechië binnengevallen, een land
waarvan alle volwassenen zeiden dat het hier te ver vandaan
lag om je cr druk over te maken. Maar klaarblijkelijk was het
toch dichtbij genoeg om ons hier in het pikkedonker te laten
zitten. Het was overigens niet de enige voorzorgsmaatregel.
Honderd meter bij ons huis vandaan was een kazemat gebouwd,
een lage betonnen bunker, voor het onwaarschijnlijke
geval er toch oorlog kwam.
We zaten aan het avondeten. Muulke was weer eens te laat.
We hadden geen idee waar ze uitgehangen had. Wc zagen
haar het tuinpad op komen rennen, met een gezicht glimmend
van opwinding.
'Wat doet de automobiel van de Sigarenkeizer achter de
kazemat?' riep ze nog voor ze goed en wel binnen was.
Er kwam ineens iets waakzaams in de ogen van onze grootmoeder.
En de Pap ontdekte dat zijn schoenveter loszat en
begon hem met veel misbaar te strikken.
'Je bent te laat,' zei oma Mei. 'Handen wassen en aan tafel.'
'Waarom staat die auto daar? En waarom is hij bedekt met
takken?'
'De wind,' zei de Pap luchtig.
Natuurlijk verbood oma Mei ons om bij de kazemat te gaan
kijken. En natuurlijk sleurde Muulke ons mee om haar ontdekking
met eigen ogen te bewonderen.
'Daar komt gedonder van,' zei ik.
'Ach welnee,' zei Muulke. 'Oma Mei gelooft toch nooit dat
we haar verbod in de wind slaan.'
We liepen de weg af het veld in, waar de kazemat stond,
omheind door een niet erg overtuigende afrastering. Het was