De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

die in doek of behangpapier waren gewikkeld.
Er was een Duits boek met griezelverhalen voor Muulke.
Onze broers kregen lange pantalons en nieuwe petten.
Vo or het meisje van Krit waren er zeepjes in een gebor-
duurde doek.
Het cadeau voor Jes zat in een bruine papieren zak en woog
bijna niks.
'Wat ... hik. .. is ... hik ... dat?'
'Toe maar,' zei de Pap alleen maar. Het werd stil in huis, ik
hoorde buiten de wind tegen de spanten van de zolder druk­
ken en beneden beklaagden onze huisgeesten zich luidkeels
over zoveel herrie.
'Achchch! Achchchch!'
De vingers van Jes trilden toen ze het uitpakte.
'Nee,' zei ze.
Het was de rechthouder van rubber.
'Om te hebben?' vroeg ze.
De Pap schoot vol en moest zijn neus snuiten. 'Dacht je dat
de Sint cadeaus léénde?' vroeg hij.
Aan het zwijgen van oma Mei te merken had zij er niks van
geweten. En waarschijnlijk ook niet van de meeste andere ca­
deaus. Maar het enige wat ze zei was: 'Dat is een mooi ca­
deau.'
Vo or mij was er een vulpen. Hij zat in een smal doosje dat je
open kon klikken.
Ik had nog nooit een vulpen gekregen. Ik kende niemand
die er eentje had. Behalve de zusters van school dan. Ik voelde
mijn wangen warm worden.
Van oma Mei kregen we alle drie een nieuwe jas. In tegen­
stelling tot wat we verwachtten (onze grootmoeder was niet
bepaald een vaardig naaister) waren ze mooi. Pie zei later dat
ze de halve moestuin ingeruild had voor de stof en dat Nettie
van Nol de jassen op haar kraambed gemaakt had.
'Papier gladstrijken en netjes opvouwen,' zei oma Mei.
'Wie wil er nog chocolademelk?'
55