De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Ik stond een kwartier bij de gesloten deur van de salon. De
vloer rook naar boenwas. De sigarenklok tikte. Door het
grote bovenlicht stroomde wit helder licht in de brede hal. Ik
luisterde aan de deur. Sliep ze al? Ik hoorde niets en durfde de
deur niet open te maken.
Ik ging op de wachtbank zitten en staarde naar de sproeten
op mijn hand. Naar de sigarenwijzers van de staande klok.
Uiteindelijk zat er niets anders op.
Liesl zat bij de fontein. Ze schepte aandachtig water van
de ene in haar andere hand, maar ik voelde hoe haar ogen me
opnamen.
Er stonden nog kopjes en schoteltjes op tafel en resten van
de lunch.
Ik nam steeds één ding in mijn ene hand en één in mijn andere
en bracht het naar binnen, voorzichtig over het hobbelige
klinkerpaadje stappend. Ik verzamelde alles zo langzaam
als ik maar kon.
Anna wachtte me op toen ik het laatste kopje naar binnen
gebracht had. Ze zei: 'Ik ben het hoofd van de huishouding. Ik
zal maar meteen vertellen da t het absoluut niet de gewoonte is
dat er meisjes aangenomen worden zonder dat ik ervan weet.
Meneer heeft het altijd aan mij overgelaten.' Ze snoof. En ze
zei dat er niks aan te doen was. To en keek ze me duister aan.
'Voorlopig. '
Volgens Waltraud had de Pruusin gezegd dat ik eerst maar
eens moest wennen. Maar ze lieten me helemaal niet wennen,
ze lieten me gewoon zitten. Het grootste deel van die eerste
dag zat ik in mijn eentje in de enorme bijkeuken en luisterde
naar het tikken van de sigarenklok. Het huis leek wel in slaap
gevallen, als het kasteel uit het sprookje van Doornroosje. In
mijn hele leven had een dag nog nooit zo verschrikkelijk lang
geduurd.
To en ik thuiskwam trof ik oma Mei aan in de keuken, hijgend,
met bezweet voorhoofd en spinrag in haar knot. Vanuit
88