De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

groot waren, ze waren nog altijd klein genoeg om door een
kier te kunnen ontsnappen.
Muulke glipte achter ze aan voor ik haar kon tegenhouden.
Weifelend bleef ik in de deuropening staan terwijl een plotselinge
windvlaag de paraplubak met de paraplu van oma Mei
met luid gekletter omkieperde.
'Wat sta je daar nou?' zei Jes, terwijl ze ook langs me heen
glipte.
In de verte hoorden we onze grootmoeder al tekeergaan.
To en we aankwamen zagen we dat ze zelf klaarblijkelijk niet
goed wist voor wie haar scheldkanonnade nu precies bedoeld
was. Het ene moment richtte ze zich tot de mannen die over
de weg kwamen en het andere moment tot onze broers, terwijl
ze links en rechts oorvijgen uitdeelde, ongeacht wie haar
voor de handen kwam.
'Slaat ze de Pruuse?' vroeg Jes verbijsterd.
Maar het waren Hollanders, goddank.
'Jullie gaan verkeerd!' riep oma Mei. 'Dáár moeten jullie
zijn.' Ze wees in de richting van de grens.
Een man spoog op de grond. 'Hier valt niks tegen te doen.'
'Tegen de Pruuse valt van álles te doen,' riep oma Mei woedend.
'Waar heb je anders die geweren voor?'
'Wat nou, Pniuse!' riep de man, die alweer verder liep. 'Ik
heb het over het stof van die kloteweg! Geen mitrailleur die
het meer doet!'
Of het waar was wisten we niet, maar wat de reden ook
was, de mannen verdwenen in de nacht. Snel daarna stopte
het schieten. Na de stilte kwam nog meer stilte, een kolossaal
gat van stilte, toen nieuw geronk, een zwaar dreunend geronk
dat Sjlammbams Sahara over zijn hele lengte deed trillen.
Het was ochtend. We zagen vanuit ons keukenraam pantserwagens
en tanks naderen. Ze waren zo breed en lomp dat
Sjlammbams Sahara ineens een nauwe steeg leek. Ze klauwden
de aarde om, sloegen putten in de weg.
'Wat is dat voor gebrul?' vroeg Jes hang.