De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

stad door gerend was. Ik hield niet van geheimen. Ik voelde
mijn gezicht branden en ik dacht dat iedereen op straat mijn
afspraak met het Slagschip aan me zien kon.
In huis was ik veilig. De Pap en onze broers waren druk bezig
met het uit de grond kijken van de tabaksplanten. De zolder
moest verbouwd worden voor de opslag en het drogen van de
bladeren. En op zondag na de mis zaten onze broers altijd bij
de vader van Fie, ons vorige buurmeisje, die een duiventil op
zolder had en prijsduiven fokte.
Oma Mei hield zich behalve met het reilen en zeilen van
Negen Open Armen bezig met het huishouden bij Nettie, de
vrouw van Nol. Ze verwachtte een nieuw kind. Onze grootmoeder
liep op haar zwarte herenschoenen twee keer per dag
over Sjlammbams Sahara van ons huis naar dat van Nettie en
Nol.
's Avonds zat ze met haar grote voeten in de te kleine zinken
teil vol dampend sodawater. Ze klaagde nooit, maar haar
gezicht zei genoeg.
'U bent ook geen twintig meer,' zei de Pap.
Ze keek of ze wat venijnigs wilde zeggen, maar haar moeheid
won het en ze slaakte alleen een zucht.
'Kunt u niet de fiets van Nettie lenen?'
'Die heeft Nol in gebruik.'
Er was er maar eentje voor wie ik bijna niets verborgen kon
houden.
'Wat is er toch?' vroeg Jes.
'Niks.'
'J e doet raar.'
'Ik doe helemaal niet raar.'
'Wel.'
'Niet.'
Alsof er nog niet genoeg aan de hand was begon Muulke te
slaapwandelen. Nou ja, in haar geval was het meer een soort
van slaaprénnen.
43