De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

omdat het huis buiten de stadsgrenzen lag. Maar uiteindelijk
kwam hij altijd aan, daar veranderde zelfs de oorlog niets aan.
De Daamsen durfde ik niks te vragen.
Ik wist niks. Niet waar hij precies woonde, niet eens zijn
achternaam. En misschien dat dat in een dorp geen probleem
was, maar Kerkrade was een stad. Zelfs al had ik de reis durven
maken, ik kon daar moeilijk midden op de markt gaan
staan en vragen naar ene Filip met een vader die ineens gevallen
was.
To en onze grootmoeder begon te mopperen over de rotzooi
in de slaapkamer van onze broers, was ik blij dat ik wat
doen kon. Ik ruimde hun rondslingerende kleren op, maakte
de bedden op en nam het stof af dat zich had opgehoopt boven
op de oude kleerkast en in de hoeken.
Ik telde de vloerplanken in de kamer van mijn broers. Wa s
het een even getal, dan miste ik Filip. Het waren er vijftien.
Als je het piepkleine plankje naast de drempel niet meerekende.
Daarna telde ik de plekjes waar het stucwerk omlaaggekomen
was.
Twaalf.
Ik was net bezig de modderspat jes op de ruit te tellen toen
ik de Imbeciel beneden langs zag scharrelen.
Ik liep naar beneden, stak de weg over en wurmde me door de
haag. To en ik op het kerkhof kwam bleef ik stokstijf staan. Ik
had me bijna opnieuw omgedraaid.
Ditmaal was de Imbeciel niet elektrisch.
Dit keer was hij gewoon knettergek.
Hij had zijn lange slungelige armen om de boom heen geslagen
en drukte zich tegen de stam aan. Hij hield zijn hoofd
opzij, zodat je zijn benige gezicht zag. Zijn ogen waren in opperste
concentratie gesloten. Het puntje van zijn tong stak uit
zijn mond.
Ik deed al een stap naar achteren om me om te draaien,