De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Bèr luisterde zwijgend, terwijl hij het pad aanharkte, omgewaaide
vazen op de graven rechtzette en met een krabber mos
wegpulkte van de zerken.
'Je kan toch wel een keer wat terugzeggen,' mopperde ik.
'W-w-wat m-m-moet ik. . .'
'Iets! Je bent toch geen imbeciel?'
'N-N-Nie .. ?'
'Nee, en dat weet je best!'
Ik was hem spuugzat. Ik was iedereen spuugzat, inclusief
mezelf. Ik wilde dat de hele wereld met zijn oorlog verdween,
oploste. Ik schopte tegen een graspol.
'En dat haar van jou kan ook niet,' zei ik woedend. 'Geef
hier.'
Hij keek me argwanend aan.
'J e snoeischaartje.'
'W-wat m-m-m-m-moet je met mijn ... met m-mijn .. .'
Hij deed een stap achteruit. Maar hij liep niet weg en hij
protesteerde ook niet toen ik het schaartje pakte.
'Dat k-kan n-niet,' zei hij alleen maar.
'Zet dat rare ding af.'
Ik was het niet van plan geweest. Al helemaal niet met een
snoeischaartje. Ik had niet verwacht dat hij zijn butser af zou
zetten. Maar tot mijn grote verbazing maakte hij de gesp los.
Ik had hem nog nooit zonder dat ding gezien. Het was alsof
hij zich aan het uitkleden was, zo bloot leek hij ineens.
We zeiden niks. We stonden tegenover elkaar en ik knipte
zijn haar met het snoeischaartje. Met een droog geluid vielen
plukken haar in het gras.
Toen ik klaar was, was zijn kapsel niet helemaal recht. Zijn
pony had iets van een zinkend schip, maar je kon in elk geval
zijn ogen weer zien. Ze hadden de beige Ideur van een houtduif.
Hij zag er ineens heel gewoon uit, zo gewoon dat het teleurstellend
was.
2I6