De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

De steen glom een beetje. Hij was zwartblauw.
'Een vuursteen?'
Ze keken me vol verwachting aan. Maar ik begreep er steeds
minder van. Wat was het verband tussen die vuursteen en de
omgevallen linde? En wat had de vuursteen te maken met
onze keldertrap?
'Kom,' zei Muulke. Ze pakte me stevig onder mijn arm. Ik
zuchtte. Ik wist dat, als ik het wilde snappen, ik maar het beste
kon doen wat ze wilden.
Bij de schuur van de Daamsen wemelde het van de paters.
Ze liepen zwijgend de schuur in en uit. 'Wat doen al die paters
hier?' vroeg ik.
De schuur van de Daamsen had altijd propvol gestaan met
tuingereedschap, houtopslag en een zwik andere spullen.
Maar nu was hij leeggehaald. Alle planken en tafels waren
bedekt met stukken vuursteen. Aan elk stukje steen was een
kaare bevestigd met daarop een nummer en een datum in
het sierlijke handschrift van de paters van Watersleijde.
Nu pas zag ik dat het geen gewone vuurstenen waren. Ze
waren hewerkt. Sommige waren rond, andere juist hoekig,
met een scherpe kartelrand.
'Wat is dit?' vroeg ik zacht.
'De nieuwste vondst van de paters,' zei Bèr.
Een pater kwam naar ons toe. Hij groette Bèr, Muulke en
] es als oude bekenden.
'Dus dit is Fing,' zei hij. Hij keek me behoedzaam aan.
'Gaat het weer wat beter met je, kind?'
Ik knikte.
Muulke maakte een knicksje. 'Eerwaarde,' zei ze. 'Kunt u
Fing vertellen wat u ons verteld heeft?'
En dat deed hij.
En ik luisterde met stijgende verbazing.
392