De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Diepgroeiers
Van de Daamsen werd gezegd dat ze nog een steen aan het
bloeien kregen. In de periodes dat er op het kerkhof minder te
doen was lieten de kraaien zich inhuren als tuiniers.
De broers liepen die ochtend zwijgend heen en weer over
het grasveld van de Sigarenkeizer. M en toe ontmoetten ze
elkaar bij een hobbel in het gras. Dan spraken ze zacht brommend
en gingen vervolgens weer uit elkaar.
Anna had gezegd dat het met het gazon te maken had. Ik
moest een bol touw gaan brengen. Waarom wist ze volgens
mij ook niet, al zou ze dat nooit toegeven.
De Imbeciel zat tussen de rozen, gehurkt met zijn hoofd
omlaag. Ik zag alleen de leren strengen van de butser op zijn
hoofd. Ze drukten zijn haren plat, maar tussen de strengen
door krulde het koppig omhoog.
'Hier,' zei ik.
Hij pakte de bol aan. To en hij even opkeek vertrok zijn
gezicht. Hij drukte een houten pen in de aarde, knoopte het
touwtje vast en begon in zijn hinkende krabbengang het gazon
over te steken. De bol touw wikkelde zich af, hij verdween
in de struiken van de overzijde, er klonk geritsel en toen was
het stil. Maar ik wist dat hij er nog stond en ik durfde te wedden
dat hij naar me tuurde.
De hele stad kende het verhaal van de Imbeciel.
Ooit was hij de gedoodverfde zesde schouder geweest van
de Opperkraai Daams, de begrafenisondernemer. Diens vader
was kraai geweest en diens grootvader ook. En alle vijf de