De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Het kleine keukentje staat propvol pruttelende potten en
pannen. In de oven staat eho/ent te stoven. Ik ben bang voor
die oven. Als Groflmama hem aansteekt is het net of er een
valse hond blaft. Er is altijd te veel eten. De rest van de week
stuurt ze Reiba met haar potjes en pannetjes de buurt rond tot
ze alles kwijt is. Vooral Mannhauer is blij. Oma zegt dan altijd
tevreden: 'Zijn vrouw mag er dan uitzien als een suikertaart,
koken kan ze niet.'
Reiba en ik wonen bij Groflpapa en Groflmama zolang ik
me kan herinneren. Mama is verdronken tijdens een uitje van
de roeivereniging. Reiba was toen vier en ik één.
Soms moet ik erom huilen. Meestal troost Reiba me, maar
als ze een kattige bui heeft zegt ze dat ik nog te jong was om
het me te herinneren, dat zij veel ouder is dan ik en echte
herinneringen heeft. En huilt zij? Nee toch? Ze kijkt me dan
kwaad aan. Opa zegt dat je met Reiba's ogen de oven kunt
aanmaken.
Onze vader is naar Amerika gegaan om geld te verdienen.
Maar hij is niet zoek, zoals sommige mensen zeggen als ze
denken dat ik niet luister. Je kan niet zoek zijn en elk jaar een
kartonnen doos sturen met een cadeautje voor Reiba en mij.
GroJ3papa's winkel is nog van Groflmama's opa geweest. Je
moet drie stenen treden omlaag, door de houten Pinokkiodeur
die zijn ogen opendoet als je hem openduwt. De brievenbus
is zijn rode mond.
De toonbank is al zo vaak gebruikt dat het hout geen kleur
meer heeft. Ik vind het lekker om met mijn wang langs de
gladde plekken te glijden. Of ik luister naar Groflpapa die met
de klanten praat of aan de rol cadeaupapier draait. Die maakt
zo'n fijn hobbelend geluid.
In de muur achter de grote toonbank zit een grote nis. Een
soort kamertje op kniehoogte. Eerst stonden daar de modeltreinen,
maar Groflpapa heeft er 'Die Bunte Puppenwelt' van
gemaakt.
357