De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. 'Was ze hijna dood?'
'Op een haar na.'
'Alleen omdat ze huisraad wilde pakken?'
'Het ging niet om huisraad,' zei Jes.
'Het ging om de Mam en opa Pei,' zei Muulke. 'Ze had de
beschuitbus en het kistje vergeten mee naar beneden te nemen.
We hebben haar gesmeekt om beneden te blijven, maar
ze wilde niet luisteren.'
'Dus er is niet één bom op Negen Open Armen gevallen,
maar twee? En de ene bom doodde haar op een haartje na. En
de andere redde haar het leven?'
Ik hoorde zelf hoe bibberig ik klonk.
'Niet helemaal,' zei Jes. Ze deed haar mond open om wat te
zeggen toen Muulke haar tegenhield.
'Ze zweet helemaal.'
Ik liet me uitgeput in de kussens zakken.
'De rest vertellen we vanavond wel,' zei Muulke.
Maar die avond kreeg ik koorts die zo hoog opliep dat oma
Mei met spoed Heer Dokter liet komen. Daarna wilde hij alleen
met oma Mei praten. Ze hadden de deur net zo goed
open kunnen laten staan, want ik wist het al.
Het was mijn oog.
Ik werd nog dezelfde dag geopereerd. To en ik bijkwam, voelde
ik niets, behalve een soort dof kloppen. Mijn hoofd was strak
ingezwachteld over het kwijte oog heen. Maar ik zag toch al
niks meer met dat oog, dus het maakte weinig verschil.
De operatie was geslaagd, zei Heer Dokter.
Maar nog zakte de koorts niet.
Ik kreeg nachtmerries, waarin ik probeerde te schuilen
voor vliegtuigen, bedolven werd door aarde en geen lucht
meer kreeg. En steeds opnieuw was er Heivisj die boven op
de man danste en hem verpletterde onder zijn hoeven, steeds
weer zag ik het hoofd, klein als een erwt.