De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

'Iets meer naar elkaar toe,' zei ze.
Liesl bewoog pas toen ik een klein stukje naar haar opschoof.
'Nog iétsje meer,' zei de Pruusin, voorovergebogen door
de lens turend.
Uiteindelijk zaten we naast elkaar zonder elkaar te raken.
'Ach wat zijn jullie mooi samen,' koerde de Pruusin. 'Alleen
jammer van die jurk, Liesl...'
Liesl staarde onbewogen voor zich uit.
'Maar Liebes, dat ding is toch véél te groot. En er zit geen
enkele vorm in! Doe dat ding nou toch uit! Ik heb zulke mooie
jurken voor je.'
Liesl gaf geen krimp.
De Pruusin drukte af. 'Wunderbar, wunderbar,' mompelde
ze, maar ze leek ineens tien centimeter kleiner van teleurstelling.
Ze liep weg, brak bijna haar nek over het hobbelige tuinpad
en terwijl ze klagend om de Sigarenkeizer riep, verdween
ze weer naar binnen.
Wat had ze verwacht? Dat Liesl in mijn armen zou vliegen?
Dat we arm in arm zouden lopen en in elkaars poesiealbum
zouden schrijven?
To ch voelde ik hoe Liesl me in de gaten hield. En soms, als
ik tijdens een spel snel even opkeek, zag ik hoe ze me opnam
met haar donkere ogen.
Ik zou het harder moeten proberen.
Meer doen.
Beter.
Ik zou meer voor ogen moeten houden waarvoor ik het
deed:
Mijn Toekomst.
Mijn Gouden Toekomst.
Als vanzelf ging mijn arm omhoog en sloeg ik hem om haar
smalle schouders. Ik voelde haar verstarren en een moment
IIS