De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Hij zweeg.
Het zwijgen van de Imbeciel had niks gemeen met de
broeierige, sombere stilte van de andere Daamsen.
Ik voelde me net een ballon die leegliep. Ik zuchtte. 'Helemaal
niks?'
'Niks.'
Ik draaide me om en begon terug te lopen.
'Hé!'
Ik draaide me om. 'Wat?'
'Dc linde is een d-d-d-diepgroeier.'
Je zag zijn ogen nauwelijks door dat lange blauwzwarte
haar dat in slierten voor zijn gezicht hing.
'Hoe heet je eigenlijk?'
Hij zweeg.
'Je heet toch niet echt de Im .. .' begon ik. 'Nou ja, zo heet je
toch niet?'
Als ze hem nou maar niet Bartholemeus genoemd hebben,
dacht ik, dan zitten we hier morgen nog.
'Bèr,' zei hij .
Op de tweede vrijdag van november sticrf de oudste sigarenkoning,
de geliefde Brik, onverwacht aan een hartstilstand.
De kerk was stampvol, de stoet naar het kerkhof ellenlang. De
Pap liep samen met de drie andere Sigarenkoningen achter de
kist aan. De Daamsen droegen de kist. Ze hadden een zesde
schouder gehuurd, eentje uit Geleen.
De stoet werd afgesloten door de automobiel van de Sigarenkeizer,
die behalve bloemen ook vijftig sigarenkistjes vervoerde.
Muulke, Jes en ik zagen hoe de pastoor het graf besprenkelde
met gewijd water en hoe de kistjes een voor een in het
graf gelegd werden. Eén kistje voor elk jaar dat hij Sigarenkoning
geweest was. Bij het afscheid speelde Krit op zijn trompet.
Hij had het ding ooit gewonnen met kaarten en zichzelf
leren spelen. Het klonk zo mooi en droevig dat de tranen me
209