De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Op de vlucht
We vlogen over de akkers. Onze voeten kletterden over de
steenharde besuikerde aarde, we probeerden in de voren te
blijven lopen. We struikelden en we vielen, maar we lieten elkaar
geen moment los. Liesls hand zat zo vastgeklonken in de
mijne dat ik niet meer het verschil voelde tussen haar hand en
de mijne.
Ik hoorde haar hijgen. 'Stop,' zei ze. 'Stop.'
Maar ik trok haar voort, ook als ze viel en ik bleef doorrennen
zo goed en zo kwaad ik kon, totdat ze weer meerende. We
konden niet stoppen. De vliegtuigen die de grond twee keer
hadden doen daveren waren met een hoog jankend geluid
weggevlogen. Nu de stilte terugkwam hoorde ik stemmen. Ik
hoorde niet precies wat ze riepen, maar ik kon het wel raden.
En Liesl klaarblijkelijk ook, want ineens maakte ze zich van
me los en rende voor me uit.
De eiken doken op, hun brede zwarte kronen naar de hemel
uitspreidend, en daardoor was ik gewaarschuwd. Liesl
liep nu een paar meter voor me uit. Eerst dacht ik dat ze
wel zou stoppen, ze was hier tenslotte eerder geweest, tot ik
besefte dat ze de Krombroodberg alleen van de andere kant
kende.
Ik kon nog net haar arm grijpen. Ze glipte met één been
weg en het had niet veel gescheeld of ze was het ravijn in gedonderd.
Ik had geen adem meer, ik wilde op de grond gaan
zitten, maar dat kon niet.
'Omlaag,' zei ik.
'Omlaag?' herhaalde ze terwijl ze in de diepte keek. Ik ging
345