De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Liesl zat doodstil. Een engel in haar witte nachthemd, die
kleine hapjes van haar broodje nam. Al die tijd had ze me aangekeken,
haar blik volkomen blanco, maar mij hield ze niet
voor de gek. Ik wist dat ik nu de prijs betalen ging.
'Weet je, Tantehen?'
'Wat, kind?'
'Fing heeft me iets gevraagd.'
'0, ja?' zei de Pruusin.
'Ja, toch?' vroeg Liesl. Ze keek me aan met nog net geen
stralenkrans om haar hoofd.
'En wat is dat dan?' vroeg de Pruusin. Nu keek ook de Sigarenkeizer
op.
'Eh .. . '
'Ze durft het niet te zeggen,' zei Liesl. 'Ze is bang dat het
niet mag.'
'0, natuurlijk mag het wel!' zei de Pruusin.
Ik voelde mezelf rood worden.
'Ze durft het niet, Tantchen,' zei Liesl. 'Zal ik het dan maar
zeggen, Fing?'
En toen: 'Ik mag bij haar logeren!'
Te zeggen dat ik stomverbaasd was, was nog zwak uitgedrukt.
En ik was niet de enige.
De Pruusin staarde van Lies! naar mij en weer terug.
'Logeren?'
'Een heel weekend!' zei Liesl triomfantelijk.
'Toe maar!' zei de Sigarenkeizer grijnzend. 'Bofferd!' En
daarna boog hij zich weer over zijn krant.
De Pruusin had zich hersteld. 'Ontzettend lief,' zei ze.
'Maar zou het niet handiger zijn als Fing en haar zusjes bij ons
komen?' Ze draaide zich naar mij toe. 'Ik neem tenminste aan
dat jullie, nou ja .. .'
'We hebben geen logeerbedden,' gaf ik snel toe.
'Precies,' zei de Pruusin. 'En bij ons kan zelfs een halve
meisjesklas .. .'