De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

aanes door, meermaals steun ontvangen had van de nonnen
of de paters, was het een onderwerp waarover angstvallig
gezwegen werd. Zelfs Alberta, directrice en Slagschip, werd
zich daar plots weer van bewust. En daarmee kreeg ze ook de
ldeine oploop in de gaten die hun woordenwisseling veroorzaakt
had. Het gebeurde niet elke dag dat de directrice een
opstootje veroorzaakte. Ze wrong zich naar voren, pakte de
elleboog van mijn grootmoeder stevig vast (iets wat niemand
anders ooit zou durven wagen) 'Als je mij de kans geeft .. . '
'Jou?' zei mijn grootmoeder, de poolwind in haar stem.
Het Slagschip werd rood en herstelde: 'Ik bedoel als je
Fing ... Je moest eens weten hoe ze van haar onder de indruk
waren.'
'Van Muulkes jás zal je bedoelen.' Oma Mei draaide zich
naar mij toe. 'Naar huis.'
'Maar ... '
'Fing.' Oma Meis stem was zo zacht dat hij nauwelijks verstaanbaar
was.
Ditmaal bleef het stil achter ons.
Die avond, toen wij in bed lagen, barstte de ruzie los die
al wekenlang als een onweer boven ons hoofd gehangen had.
Normaal betekende dat dat mijn grootmoeders schelle stem
de pannen van het dak deed rinkelen en de Pap ze weer sussend
op hun plek terug praatte. Maar ditmaal bulderden beide
stemmen tegen elkaar op als inslagen van een kanon. Ik drukte
mijn handen tegen mijn oren.
De dag erna leek het alsof er niets gebeurd was. De Pap
groette oma Mei bij het ontbijt en zij groette terug. Maar er
zaten barstjes in hun stemmen, al moest je goed luisteren om
ze te kunnen horen.
Op school wachtte ik de hele dag.
Er kwam geen bericht uit de Hemel.
De dag erna ook niet.
7 3