De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

J es zei er niets meer over. Ze zei überhaupt niet veel meer.
Ik nam aan dat de bibliotheek inmiddels wel op orde was, zo
groot was ie nou ook weer niet, maar klaarblijkelijk hadden de
nonnen iets nieuws verzonnen omJes bezig te houden.
Ze werkte van 's ochtends tot 's middags. De rest van de dag
zat ze in huis met oma Mei.
Vroeger zou ze zich luidkeels beklaagd hebben. Nu niet
meer. Meestal als ik thuiskwam zat zc in de keuken te lezen,
haar rug recht tegen de stoelleuning en haar armen om het
boek geklemd alsof het drijiliout was en zij een drenkeling.
Het enige angstaanjagende dat in dÎe periode gebeurde, had
niets met de oorlog te maken. Ik moest op een avond uien
halen uit de kelder. Ineens schoot er een zwarte schim voor
mijn voeten weg. Muulke ging omlaag met een schop, maar ze
vond natuurlijk weer geen spoor van het ondier.
'Hoe oud worden ratten?' vroeg Jes bibberig.
We wÎsten het niet. Niet al te oud, hoopten we.
Zo kabbelden vicr maanden van ons leven voorbij. Het was pas
aan het eÎnd van de zomer dat alles opnieuw in een stroomversnelling
raakte.
275