De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Ze stond op en liep naar de kledingkast in de hoek van de
kamer.
Een moment lang dacht ik echt dat ze weer met een doos
met een feest jurk voor me zou aankomen en me zou vragen
hem aan te trekken. Maar toen haalde ze een kleerhanger tevoorschijn
met een antistofjas eromheen. Toen ze die openritste
zag ik dat eronder een jas zat. Een kopie van haar eigen
vogelpootjesjas, maar dan kleiner.
'Ik had 'm voor Liesl laten maken,' zei ze. 'Nou ja, je weet
dat ze een hekel aan nieuwe kleren heeft. Nooit begrepen
waarom.' Ze staarde de jas verwijtend aan alsof ze hem tot een
bekentenis dwingen kon. To en ritste ze de stofjas weer dicht.
'Hier.'
'Hij past mij niet,' zei ik.
'Hij is voor Jes.'
Ik aarzelde.
'Neem nou.'
'En Liesl dan?'
'Ach kind,' zei ze, ineens ongeduldig, 'als die ellendige oorlog
voorbij is, is ze er allang weer uit gegroeid. Hier.'
Met tegenzin nam ik hem aan.
'0, ja, ik had nog wat.' Ze rommelde in haar commode.
'Ik dacht... voor jou ... nou ja, als aandenken ... '
Ik staarde naar de foto die in mijn hand lag.
Het was de foto van Liesl en mij, in onze prinsessenjurken.
En al was het meer dan twee jaar geleden, ik herkende mezelf
meteen. Ik leek verdwaald in mijn jurk, je kon zien dat ik mijn
adem inhield alsof hij niet van zijde maar van prikkeldraad
gemaakt was. Ik keek doodsbenauwd.
Maar toen gebeurde er iets geks. Iets dat ik mijn hele leven
niet meer vergeten ben.
Toen ik vervolgens naar het andere meisje op de foto keek,
zag ik dat ik dat meisje óók was. Ik herkende mijn eigen mollige
armen, mijn dikke steile haar. Dit keer keek ik helemaal