De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

'Wat?'
'Was die van Reiba?'
Ze zei geen woord, maar haar zwijgen was genoeg. Later
zei ze dat de vader van Latka gezegd had dat ze haar eigen jurk
moest aantrekken. Omdat de speelgoedjurk te veel in het oog
zou lopen. Maar Liesl was zo stram geweest van het stilzitten
dat ze nauwelijks lopen kon. De vader van Latka was toen zelf
naar boven gegaan. Maar hij nam de verkeerde jurk mee. Die
van Reiba.
'Het is mijn schuld,' zei ze.
'Waarom?'
'Ze hadden haar nooit ontdekt als ik niet zo lang tegengestribbeld
had. Niemand kon zo goed pop zijn als Reiba. Maar
ze had geen tijd meer.'
Ik wist dat ik iets moest terugzeggen. Het was niet haar
schuld; hoe kon zoiets haar schuld zijn? Maar ik wist ook dat
ik precies hetzelfde gevoeld zou hebben als het mij was overkomen.
En dat niemand me er dan van had kunnen overtuigen
dat ik het anders moest zien.
De enige die haar had kunnen helpen was Reiba zelf geweest.
Ik geloof dat dat het laatste was wat ze zei. Ze rilde niet
meer. Ik ook niet. Het was al een tijdje geleden dat ik moest
klappertanden. Er scharrelde iets vlak langs me, maar het
maakte me niets uit. Er viel iets in mijn nek, maar ik verroerde
me niet.
Slapen wilde ik.
Slapen.
Het donker was nu overal.
Ik droomde van de zomer. Ik wist dat ik droomde, dat was
het gekke. Oma Mei zat op de sofa in de bomen. Ik zei tegen
haar dat ik wist dat ik droomde. En dat ik ook wist dat het niet
gewoon was dat ze op de sofa in de bomen zat.
'0, dat heb ik zo vaak,' zei ze.
374