De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Het zout en de tranen
Ik weet alleen nog maar van het grijs. Een lange, eindeloze
tijd van alleen maar grijs.
Ik lag met mijn gezicht naar een muur met streepjesbehang
erop, als motregen. Het bed was te smal, mijn benen zochten
maar vonden niemand, alleen ik paste erin.
Meestal zag ik de streepjes schimmig en soms zag ik ze helemaal
niet meer. Daardoor wist ik of het dag of nacht was.
Soms werden mijn lippen vanzelf nat en dan zei iemand:
'Drink maar.'
Ik deed alsof ik de stem niet hoorde en ik dronk niet, al had
ik nog zo'n dorst. Want ik dacht, als ze weet dat ik haar horen
kan zal ze me de hemel in halen. En hoeveel ik ook van haar
gehouden had en hoe erg ik haar ook miste, ik wilde het niet,
ik wilde het niet.
Ze zei: 'Ze zegt dat we dood zijn.'
Een andere stem zei: 'Fing, doe je ogen eens open?'
Ik dacht, het is een engelentruc. Als ik ze opendoe, weet ik
hoe de hemel eruitziet en dan laten ze me nooit meer gaan.
Ik weet dat het raar is. En ik schaam me er nu ook voor dat ik
onder de dekens kroop als een kind, tot een paar sterke handen
me vonden en zeiden 'Nu is het afgelopen, uit. Ik sta met
anderhalf been in mijn graf, dat is al erg genoeg.'
Ik deed mijn ogen open. Ik staarde haar ongelovig aan, terwijl
de muren om me heen langzaam vaste vormen begonnen
aan te nemen.
Oma Mei, Jes en Muulke keken me aan.
Ik deed mijn ogen weer stijf dicht.