De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

toen ik in zijn rechterhand een rolletje verband zag en ineens
snapte wat hij aan het doen was.
Anders dan wat we gedacht hadden, had de linde zelf ook
schade ondervonden van de botsing met de pantserwagen.
Als je goed keek, zag je dat hij uit het lood hing. Hij leunde
iets naar achteren, en uit een diepe kerf sijpelde donker vocht
omlaag. In juli, toen alle andere bomen nog vol in het blad
zaten, was de linde alvast met de herfst begonnen. Bruingele
blaadjes warrelden over het kerkhof, terwijl wij nog in onze
zomerkleren liepen.
Zelfs de lange slungelige armen van de Imbeciel waren niet
lang genoeg om de enorme boom te omhelzen. Vlak onder
de huid van zijn benige gezicht trokken bljksemschichten. Ik
onderdrukte mijn neiging weg te lopen.
'Helpen?'
Als antwoord stak hij alleen maar het verband om de boom
heen.
We verbonden de boom alsof het de normaalste zaak van
de wereld was. Hij haalde een snoeischaartje uit zijn broekzak,
knipte het overtollige verband af en bevestigde het met
de krammetjes. Zijn gehavende lip had nu donkere korstjes.
En al die tijd zei hij geen woord.
Als ik van hem iets los wilde krijgen, zou ik het goed moeten
aanpakken.
'Is dit nou ook een eh ... breedgroeier?' vroeg ik.
Hij zweeg.
'Filip zei dat de eik van de Pruusin een breedgroeier was. Is
dit ook een breedgroeier?'
Hij keek me een moment aan.
'Ik w-weet niks van Filip,' zei hij .
De Imheciel mocht dan misschien elektrisch, knettergek én
imbeciel zijn, achterlijk was hij zeker niet.
'Dat vráág ik toch niet?' zei ik verontwaardigd.
Hij zweeg.
'Ik kom alleen maar helpen,' zei ik.
208