De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

sigarenklok het volle uur. Verder was het er merkwaardig stil.
'Help je even?' vroeg ze. Ze ging me voor de brede trap op.
En alsof het de doodnormaalste zaak van de wereld was liep ik
achter haar aan.
Er lag een koffer opengeklapt op het bed. Aan de garderobekast,
op een hanger hing een elegante zomerjurk. Hij
vloekte met de stevige wandelschoenen die eronder stonden.
Ernaast hing haar vogelpootjesjas en op de hoedenstandaard
lag haar grote gele kometenhoed in dezelfde kleur als haar
Juddester.
'Och,' zei ze, 'zo'n drama is het nou ook weer niet. Een
reisje van niks. Ik blijf gewoon in Nederland. Wie zich vrijwillig
meldt mag gewoon in Nederland blijven. Tk bedoel, lieve
hemel, Pólen!' Ze lachte. 'Wat valt dáár nou te doen voor een
vrouw vol Vrijwillige Werken! '
Ze begon op de rand van haar bed zakdoeken te vouwen.
Het was pas toen ik naast haar ging zitten dat ik me realiseerde
dat ik voor het eerst op haar kamer was. Hij was sober
en kleiner dan ik me had voorgesteld. Het bed was smal en
eenvoudig.
Er klonken voetstappen in de gang. Anna kwam de kamer
binnenlopen met een stapel dozen. Ze hield abrupt stil toen
ze mij in de gaten kreeg. Haar krentenoogjes gingen van mij
naar de Pruusin en weer terug.
CO!' zei ze.
'Dag,' zei ik.
'Tkvroeg me af wat hiermee moet gebeuren,' zei ze, toen ze
besloten had me te negeren. 'Er staat beneden nog een stapel,
maar dit kan ik toch niet allemaal in de kelder zetten. Dat
blijft nooit goed.'
'Ik heb het volste vertrouwen dat je er een goede plek voor
weet te vinden,' zei de Pruusin.
'Mevrouw.'
'Anna.'
Anna bonkte weer de trap af.