De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

gaan zoeken. Boven de grond zouden ze ons zonder twijfel
vinden.
Ik opende de kist opnieuw. Ik weet niet waar ik op gehoopt
had. Eten of dekens, ook al wist ik dat ik de eerste keer niets
anders gevoeld had dan de lantaarn en de watten.
'Het tegendeel van zorgen,' mompelde ik, 'het tegendeel
van zorgen.'
Ik vond een ijzeren flesje met een schroefdop. Ik draaide
het open en rook er voorzichtig aan. To en proefde ik. Het was
water. Het rook gronderig, maar smaakte niet vies.
'Hier, Liesi.'
We namen elk een slok. To en ze meer wilde pakte ik het van
haar af.
'Komt ze echt niet meer?' vroeg ze.
'Misschien heeft ze zich verstopt,' zei ik. 'Misschien .. .'
Maar ze geloofde me niet. Ik geloofde het zelf niet eens.
Wat kon ik anders doen?
Wat anders dan datgene wat ik mijn leven lang al als troost
gekregen had?
Ik vertelde verhalen. Over hoe mijn familie en ik ooit
over Sjlammbams Sahara waren komen aanlopen. Om Negen
Open Armen te bekijken. Hoe we gezocht hadden naar
de voordeur van het huis, maar die eerst niet konden vinden.
Over hoe we gemeten hadden hoe groot het huis was. Met
onze armen. En hoe we toen negen keer onze armen wijd
moesten doen om het huis van voor tot achteren te raken.
En na dat verhaal kwamen er nieuwe verhalen. Ze kwamen
alsof ze met ragfijne draadjes aan elkaar zaten. Ik vertelde ze
niet alleen aan haar, maar ook aan mezelf. Het maakte de kou
minder bitter, de pijn minder erg.
Of misschien hoopte ik dat alleen.
354