De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

knoopjes op zijn pandjesjas en de anjer in zijn knoopsgat.
Ik keek naar Lies!.
'Geef maar aan mij ,' zei ze bazig. 'Jij hebt te dikke vingers.
Straks maak je hem nog kapot.'
Ik stak mijn hand uit.
Ik gaf hem.
Haar hand opende zich een fractie te laat. Het ding stui­
terde tegen haar pink aan en spatte toen uiteen op de stenen
grond.
'Dat deed je met opzet!' zei ik kwaad.
Ik veegde het glas met mijn hand op, zonder op te let­
ten of ik me sneed en stopte het in mijn schort. Pas daarna
kreeg ik het benauwd. Ik stond gewoon te trillen op mijn
benen.
Liesl staarde als gehypnotiseerd naar de plek waar het pop­
petje stukgevallen was.
Ze zei niets. De hand die het poppe* gemist had, opende
en sloot zich. Open en dicht. Open en dicht.
Ik pakte haar bij haar arm en schudde haar door elkaar. Het
was alsof ze wakker schrok.
'LiesI!'
'Het was ein kleiner Unfall. '
'Liesl, we mochten hier helemaal niet zijn.'
'We kunnen het toch uitleggen?'
Het kon me op dat moment niet meer schelen wat ze wist
of wat ze zeggen zou tegen de Pruusin.
den.'
'Je houdt je kop!' zei ik. 'Je hebt belóófd om je kop te hou­
'Maak je toch niet zo druk, ' zei Liesl. 'Ik zeg niks. En ze
heeft er trouwens zoveel, ze merkt er toch niks van.'
Was dat waar? Ik kreeg geen tijd om na te denken. Boven
ons klonk ineens de voordeur die openging, het geklak van
voetstappen en het snibbige geluid van Anna die de dienst­
meisjes de keuken in joeg.
Liesl keek me geschrokken aan.