De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

met veel geschreeuw kwijt te raken. Op de houten muziekkiosk
hing een nieuw plakkaat:
DE NEDERLANDSE VERENIGING VAN
LUCHTBESCHERMING
KONDIGT AAN:
EEN CURSUS VAN ZEVEN LESSEN
TEGEN LUCHTGEVAAR
'Wat is luchtgevaar?' vroeg Jes.
'Niks,' zei ik.
Muulke pakte een steen en woog hem in haar hand. 'Dat is
als de Pruuse ons vanuit de lucht gaan beschieten.'
Ik legde mijn handen snel op Jes' oren.
'Het is toch zo?' vroeg Muulke.
'Muulke Boon!' riep ik.
'Jahaa,' zei Muulke. 'Ik hou mijn kop al.' Ze keekjes poeslief
aan en brulde: 'Luchtgevaar, dat is als de wolken te zwaar
worden en alle regen op onze kop laten vallen!' Met een plof
viel de steen in het zand.
'Doe niet zo achterlijk!' snauwde Jes. 'Ik ben geen drie,
hoor!'
Ze beende met kwaaie stappen voor ons uit, Sjlammbams
Sahara op.
Die avond stonden we met zijn allen in het donker voor het
keukenraam en keken naar buiten. Niet dat het veel uitmaakte.
Buiten zag je haast net zoveel als binnen.
'Tot hoe laat moet het donker blijven?' hoorde ik Muulke
vragen.
'De hele nacht,' zei de Pap.
'Waarom?'
'Het is een verduisteringsproef,' zei oma Mei. 'Om te kijken
of alles donker gemaakt kan worden.'
'Maar waaróm?' vroeg Muulke weer.
35