De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

'Ik mag maar één keer per twee weken naar huis!'
Muulke overdacht mijn woorden een kwart seconde en
haalde toen haar schouders op. 'Als jij niet naar ons mag, kunnen
wij toch naar jou komen.'
Mijn maag kromp ineen. Muulke praatte alsof ik al uitgekozen
was.
'Het gaat vast niet door,' zei ik. 'Ze zoeken een meisje dat
niet alleen straatarm is, maar ook nog vlijtig én deugdzaam.'
'De enige die bij jou in de buurt komt is de heilige Rosa
zelf,' meende Muulke.
'Er is nog een meisje,' zei ik. 'Maria Gerritsen.'
'Gerritse Sjmerritze!' Muulke klakte minachtend met haar
tong. Ze pakte mijn handen vast. 'Fing!'
Ik voelde een kriebel in mijn huik. Alsof hij er al die tijd
gezeten had, maar zich niet had durven te bewegen.
'J a,' zei ik.
'Ja,' zei ze.
En toen moesten we ineens allebei lachen, zo erg, zo verschrikkelijk
hard lachen dat de lege sigarenwerkplaats ervan
galmde en oma Mei de trap kwam aflopen en op de muur
bonkte om te vragen of het alsjeblieft wat rustiger kon.
De weken voor kerst waren altijd rommelig en druk: het huis
van de nok tot de kelder aan kant maken; de extra feestbestellingen
voor de sigarenwerkplaats ('de laatste keer dat we geen
eigen tabak hebben!' riep de Pap); de sterfdag van onze dode
grootvader en het bezoeken en schoonmaken van het graf
van de Mam. Op een dag dat de hemel strak was als een pas
gestreken servet woonden we de hoogmis bij in onze nieuwe
jassen. Het vroor dat het kraakte en zelfs de altijd modderige
holle weg van Sjlammhams Sahara was nu spijkerhard, zodat
we onze zondagse schoenen aan mochten trekken, en ze niet
zoals het jaar daarvoor in de hand moesten meenemen terwijl
we op onze oude schoenen liepen.
's Avonds las Muulke ons voor uit haar Duitse boek met
59