De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

'Ik moet weg.'
'Weg?'
'Naar huis.'
'Waarom?'
'Er is wat met mijn vader. Hij is ineens gevallen. En nou
kan hij niks meer. Mijn moeder .. .'
'Moet je naar Kerkrade?' vroeg ik.
Hij knikte.
Kerkrade was drie uur in de bus zitten en vijf keer overstappen.
Het was niet minder dan de andere kant van de wereld.
'Hoe lang?'
'Een week, denk ik.'
'0,' zei ik.
Hij keek me aan. Ik keek terug. Hij boog zich voorover. Ik
boog me ook voorover. Als vanzelf deed ik mijn ogen dicht.
Ik had nooit geweten dat het zo gemakkelijk was. En het kon
me ineens niet schelen of oma Mei het zien zou. Of Muulke.
Sterker nog, een deel van mezelf wilde dat ze het zien zouden.
Maar in plaats van dat hij me zoende, voelde ik een klopje
op mijn schouder. Alsof ik een paard was.
'Nou,' zei hij.
'Nou,' zei ik.
205