De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Pap in de sigarenwerkplaats tekeergaan over een stoel die niet
stond waar hij hoorde te staan en of we dachten dat ze zo oud
als Methusalem zou moeten worden om iedereen een beetje
behoorlijk op te kunnen voeden.
Onze broers wisten hoe ze een verhaal moesten rekken,
ze waren tenslotte grootgebracht met de verhalen van onze
grootmoeder. Ze verschoven hun stoelen, bekeken elkaars
blauwe plekken nauwkeurig en overlegden omstandig wie het
verhaal vertellen zou.
Nou ja. Wa t viel er te vertellen? Zo bijzonder was het ook
weer niet. Een misverstand. Een, hoe heet dat, ongelukkige
samenloop van omstandigheden. Er was echt geen kwade opzet.
Enfin. Die sigaren ... nou ja. Wisten we nog dat we twee
jaar geleden een baal tabak van een beginnende tabaksteler
gekocht hadden?
'Die naar zweetvoeten stonk?' vroeg ik.
'Waar jullie van moesten overgeven?' vroeg Jes.
Klopte. Nou ja, die tabak hadden we toch weggedaan? Allemaal?
Nou ja. Niet dus. Op de een of andere manier was de baal
tussen de andere tabak terechtgekomen.
'Nee!' riep Muulke uit.
'Hoe kan dat nou?' vroeg ik.
Onze broers glansden van onschuld.
Later hoorden we dat de officieren na het opsteken van hun
gratis proefrokertje eerst de kleur van stopverf gekregen hadden,
daarna die van jonge prei en dat ze nog net de voordeur
van Le Jeune bereikt hadden om vervolgens gezamenlijk te
gaan staan overgeven.
'Toen hadden jullie toch allang weg kunnen zijn,' zeijes.
'Weglopen is schuld bekennen,' meende Krit.
'Pruuse die overgeven,' zei Pie nadenkend. 'Het is weer
eens wat nieuws.'
Ze begonnen alle vier te lachen. Niet te hard, ze hadden
een groter ontzag voor onze grootmoeder dan voor de vijand.
r85