De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Geluk
In de ochtenden moest ik een boodschap doen. Het ging om
kleine dingen: een pakje stijfsel, papier voor de typemachine,
gelatine voor de kokkln. Of ik werd naar Betje Garen gestuurd
om een lange bestelling door te geven die ik zelf nooit
op hoefde te halen.
Tussen de middag at ik in de keuken met Anna en de rest
van het personeeL Daarna waste ik onze borden af, die van de
Sigarenkeizer en zijn familie hoefde ik niet te doen.
Ik kende de verhalen van dienstbodes die door de rijken als
oud vuil behandeld werden en bij het minste of geringste werden
ontslagen. Die dienstbodes hadden het weer getroffen
vergeleken met het werk dat andere meisjes moesten doen.
Dikke Tonnie, een meisje dat nadat ze meerdere keren was
blijven zitten eindelijk van school gegaan was, werkte in het
slachthuis als schoonmaakster, totdat ze een infectie opliep en
haar gezicht onder de lekkende korsten kwam te zitten. En nu
had ze helemaal geen werk meer.
Ik wist dat ik geluk had gehad, maar zo voelde het niet.
De ochtenden gingen nog wel, maar elke middag was het
alsof iedereen in het niets verdween als de laatste goocheltruc
van de Sigarenkeizer, en bleef ik moederziel alleen achter.
Ik durfde de keuken niet uit, als de dood was ik dat ik Anna
tegen zou komen. Hoewel ik haar nauwelijks zag, had ze alles
in de gaten. Waltraud zei dat ze op haar kamer in het souterrain
zat (ze woonde daar, net als het Duitse personeel) en dat
daar allerlei luchtverversingsbuizen in uitkwamen, die ze gebruikte
om het personeel af te luisteren.