De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Er gleed een zweem van een glimlach over de lippen van
de zusters en pater. Als vanzelf ging ik nog rechter zitten. Ik
kromde mijn ellebogen verder, zodat de korte krappe mouwen
nog iets verder opkropen.
Het Slagschip vertelde over mijn prestaties op school (goed),
over hoe oplettend en keurig ik was (uitmuntend), hoe ik nooit
een mis oversloeg, hoe ik als een engel zorgde voor mijn twee
zussen, van wie er één zwaar gehandicapt was en de andere
een onhandelbare wildebras. En hoe meer ze vertelde, hoe
meer onze levens een verhaal werden. Met de Mam tragisch
jong overleden, met oma Mei die op haar leeftijd een heel gezin
draaiende moest houden, met de Pap die (zoals iedereen
wel wist) een van de vele slachtoffers was van de voortdurende
werkeloosheid (de zusters en pater knikten instemmend),
maar die door volharding en zijn altijd blijvend geloof in God
(goedkeurend gemompel) uiteindelijk zijn draai had weten te
vinden als de laatste Sigarenkoning, al lukte het de ene maand
beter dan de andere om de eindjes aan elkaar te knopen.
En hoe langer ze vertelde, hoe beter alles bij me paste,
Muulkes sokken en jas en het verhaal van het Slagschip.
'làen we terugliepen door de lange gang zeiden we geen
woord. Onze voetstappen galmden en echoden harder en voller,
zodat het leek alsof ik al lerares was en er een hele klas
achter me aan liep. Pas toen we buiten stonden bracht een
windvlaag ons weer tot leven.
'Goed,' zei ze. 'Bijzonder goed.' Vo or ik erop bedacht was
gaf ze me een zoen op mijn wang, iets wat zo ongewoon was
dat ik ineens stond te proesten van de lach en zij, de altijd
kalme directrice, meeproestte.
'Ik heb er niets over te zeggen,' zei ze. Ze moest harder praten
toen een kar ons ratelend passeerde, 'maar als de voortekenen
niet liegen krijgt de Gorettischool nog een harde dobber
aan ons.'
Ze wilde ongetwijfeld meer zeggen, maar opeens zweeg ze.